Month: November 2025

Grupi BALFIN vazhdon të zgjerohet në fushën e retail-I t me një tjetër brand të njohur ndërkombëtarisht. Këtë herë, grupi sjell në rajon markën daneze Flying Tiger Copenhagen, duke hapur dyqanin e tij të dytë në Ballkan në qendrën tregtare Tirana East Gate (TEG). Dyqani i parë në rajon u hap pak ditë më parë në Shkup, ndërsa dyqani tjetër do të hapet së shpejti në Prishtinë. Ky hap sjell për konsumatorët shqiptarë një botë të mbushur me ngjyra, dizajn, kreativitet dhe thjeshtësinë skandinave, duke ofruar një eksperiencë të freskët dhe të veçantë në tregun vendas të retail-it.

Hapja e Flying Tiger Copenhagen në TEG është pjesë e një partneriteti strategjik midis Grupit BALFIN dhe Flying Tiger Copenhagen, me synimin për ta zgjeruar brandin në të gjithë Ballkanin Perëndimor. Plani parashikon hapjen e më shumë se 50 dyqaneve të reja gjatë katër viteve të ardhshme në Shqipëri, Kosovë, Maqedoninë e Veriut, Bosnjë e Hercegovinë, Mal të Zi dhe Serbi, duke krijuar rreth 400 vende të reja pune në rajon.

Martin Jermiin, CEO i Flying Tiger Copenhagen, theksoi rëndësinë e partneritetit strategjik me BALFIN, duke e përshkruar grupin si partner kyç rajonal:

“Jemi shumë të entuziazmuar që ndodhemi në Shqipëri. Për shkak të suksesit të madh që kemi pasur në Europën Lindore dhe Jugore, nga Polonia deri në Greqi, jemi jashtëzakonisht të emocionuar për dinamizmin e tregut, popullsinë e re dhe potencialin që ofron Shqipëria. Jemi shumë të kënaqur që e bëjmë këtë rrugëtim së bashku me BALFIN, një partner i fortë dhe i besueshëm me një përvojë shumë të ngjashme me tonën.”

Stiven Grunerud, Zëvendës President për Zhvillimin e Strategjisë në BALFIN, përmendi atraktivitetin unik të Flying Tiger Copenhagen.

“Ajo që e bën Flying Tiger të veçantë është se produktet ndryshojnë dhe shtohen vazhdimisht. Nuk viziton dyqanin vetëm një herë – je i ftuar të kthehesh rregullisht sepse gjithmonë ka diçka të re për të zbuluar.”

Hapja madhështore mblodhi të ftuar nga Danimarka, përfaqësues të Grupit BALFIN, media dhe influencerë lokalë. Vizitorët përjetuan universin lozonjar të brandit përmes një atmosfere të gjallë, produkteve kreative dhe surprizave të vogla që shënuan këtë moment të veçantë. Me sharmin e tij skandinav dhe filozofinë “Një jetë më e pasur nuk kushton një pasuri”, Flying Tiger Copenhagen hap zyrtarisht dyert për klientët shqiptarë, duke i ftuar të zbulojnë një mënyrë të re për të shijuar përditshmërinë.

Flying Tiger Copenhagen planifikon të hapë 8 dyqane gjatë këtij viti, me një vizion ambicioz: 50 dyqane brenda 5 viteve në rajon.

Rreth Flying Tiger Copenhagen

I themeluar në vitin 1995, Flying Tiger Copenhagen operon sot me mbi 1,000 dyqane në 41 vende të botës. Brand-i njihet për rrënjët e tij skandinave, dizajnin me ngjyra dhe misionin për të shtuar pak më shumë gëzim në jetën e përditshme – duke kombinuar kreativitetin, funksionalitetin, përballueshmërinë dhe një angazhim të fortë ndaj qëndrueshmërisë.

Ish-deputetja e Partisë së Lirisë (PL) dhe ish-kryetarja e LSI-së, Monika Kryemadhi, ka bërë një zbulim të rëndësishëm lidhur me bazën operative të një prej mediave kryesore kritike ndaj qeverisë. Gjatë një interviste të hapur në emisionin “Kjo Javë” në News24, Kryemadhi konfirmoi se televizioni Syri TV ushtron aktivitetin e tij në ambientet që janë në pronësi të saj, pa paguar asnjë qira.

Kjo deklaratë hedh dritë mbi marrëdhëniet e pazakonta dhe jofitimprurëse mes lidershipit të Partisë së Lirisë dhe kësaj mediaje.

Studiot Dhe Pronësia E Konfirmuar Me Tapi

Kryemadhi theksoi se mbështetja e saj financiare dhe pasurore për median është e pakushtëzuar. Ajo madje zbuloi se studioja ku moderatori Çim Peka drejton emisionet e tij (përfshirë edhe emisionin ku bashkëshorti i saj, Ilir Meta, njoftoi divorcin), është gjithashtu në pronësi të saj.

Deklarata e Kryemadhit: “Edhe Syri Television është në ambientet e mia, është i zhvilluar aty dhe nuk paguan qira, për hir të së vërtetës. Madje, në studion e Çim Pekës, që është pronë e imja me tapi, u zhvillua edhe emisioni ku Ilir Meta bëri publik divorcin.”

Ky konfirmim zyrtar prej një prej pronarëve të supozuar të hapësirës, hedh poshtë çdo pretendim se marrëdhëniet mes lidershipit të PL-së dhe Syri TV bazohen në tregun e lirë të qirasë.

Implikimet Dhe Pyetjet E Ngritura

Zbulimi i Kryemadhit vjen në një kohë kur lidershipi i PL-së, përfshirë Ilir Metën dhe vetë Kryemadhin, po përballen me hetime të SPAK-ut lidhur me pasurinë dhe financimet e tyre. Përdorimi i ambienteve private për funksionimin e një mediaje kombëtare, pa shpenzime operative për qira, ngre disa pikëpyetje të rëndësishme:

1. Transparenca Financiare: Si justifikohet kjo “dhuratë” në formën e qirasë së falur në kuadër të financimit të mediave? A konsiderohet kjo një formë e kontributit në natyrë për median?
2. Lidhja Parti-Media: Deklarata thellon dyshimet mbi marrëdhënien e ngushtë dhe jo-tregtare mes Partisë së Lirisë dhe Syri TV, duke sugjeruar se ky i fundit funksionon si zë i thellë i linjës politike të Metës dhe Kryemadhit.
3. Vlera e Pasurisë: Marrëdhënia konfirmon se zonja Kryemadhi zotëron pasuri të konsiderueshme, të aftë për të strehuar operacionet e një televizioni.

Deklarata e Kryemadhit, pavarësisht natyrës së saj anekdotike (përfshirë momentin e divorcit), shërben si një dokumentim publik i një marrëveshjeje informale, por me ndikim të madh në peizazhin mediatik shqiptar.

Nga Kathimerini/ Në pranverën e vitit 1997, teksa Shqipëria ishte zhytur në kaosin e një kryengritjeje të armatosur të viktimave të piramidave, një autokolonë e misionit diplomatik grek në Tiranë po nisej për në Greqi.

Ajo nuk ndoqi rrugën e zakonshme për në Gjirokastër për të kaluar kufirin përmes Kakavijës. Ajo zgjodhi të lëvizte në verilindje përmes Korçës për të hyrë përmes Kristallopigjit në Follorinë.

Korridori jugor kontrollohej nga banda të armatosura të shqiptarëve rebelë dhe në makinën kryesore me flamurin grek në ballë, ndodhej, i shoqëruar nga një zyrtar i ambasadës, një personalitet i rëndësishëm të cilin shumë njerëz nga turmat do të donin ta hiqnin qafe dhe për këtë arsye iu desh të ikte.

Ishte ish-Kryeministri i Shqipërisë, Fatos Nano, udhëheqësi reformist i cili në fillim të viteve ’90 e futi Shqipërinë në rrugën e tranzicionit nga komunizmi i ashpër i Hoxhës në demokracinë liberale. Dhe për sa na përket neve, me siguri kryeministri më filohelen dhe me më pak komplekse i Shqipërisë.

Me shpërthimin e kryengritjes në mars të vitit 1997, Nano u burgos në Tepelenë, duke vuajtur një dënim 12-vjeçar që iu dha, në një ndjekje penale që u karakterizua ndërkombëtarisht në atë kohë si hakmarrje politike nga Sali Berisha.

Kur sistemi u shemb, dyert e burgut u hapën dhe të burgosurit ikën, por Nano refuzoi të largohej, siç mund të kishte bërë, duke preferuar “lirimin ligjor”. Nën presionin e bashkësisë ndërkombëtare dhe për të ulur tensionet dhe për të parandaluar rënien e vendit në luftë civile, Berisha u detyrua ta falte.

Megjithatë, shokët e tij nuk e konsideronin të sigurt as në shtëpinë e tij në Tiranë, dhe kështu u vendos të ikte. Me urdhër të Kostas Simitis, atëherë Kryeministër, Ministri i Jashtëm Theodoros Pangalos mobilizoi ambasadën greke në Tiranë, e cila mori përsipër operacionin që ai të arratisej.

Konvoji diplomatik, i shoqëruar nga anëtarë të armatosur të Partisë Socialiste Shqiptare, kaloi me shpejtësi nëpër terrenin malor të Elbasanit dhe Pogradecit, dhe pa asnjë surprizë arriti në kufirin greko-shqiptar në Kristallopigi.

Në Pisoderi të Follorinës, ai ia “dorëzoi” “të arratisurin” e rangut të lartë kreut të departamentit të çështjeve politike të Ministrisë së Punëve të Jashtme, Ministrisë së Maqedonisë dhe Trakisë. Fatos Nano tani ishte i sigurt.

Teksa ishte i burgosur në Tepelenë, udhëheqësi socialist i dha më 19 maj 1996 gazetës “Kathimerini”, në një mënyrë aventureske, një intervistë ekskluzive duke përdorur metodën e pyetjeve dhe përgjigjeve me shkrim.

Deputeti i atëhershëm i Partisë Socialiste, emigranti Anastas Angeli, një mik i ngushtë i tij, mori përsipër të hynte fshehurazi në burg me pyetjet dhe të nxirrte dorëshkrimet me përgjigjet.

Nuk ishte e lehtë pasi shërbimet sekrete të Berishës po monitoronin të gjithë dhe gjithçka.
Kështu, kur mori dorëshkrimet me përgjigjet e Nanos, në vend që t’i mbante, i çoi direkt në një vend të sigurt dhe të paracaktuar. Po atë natë, policia sekrete bastisi zyrën e tij, por dorëshkrimet nuk ishin aty. Intervista u publikua nga mediat që nuk kontrolloheshin nga Berisha në Shqipëri, si dhe nga rrjetet ndërkombëtare.

“Unë dhe Partia Socialiste kemi denoncuar natyrën politike të burgosjes sime që nga shtatori i vitit 1993. Kjo u njoh zyrtarisht së fundmi nga Amnesty International, duke më shpallur të burgosur për idetë e mia. Unë vazhdoj të jem në burgun e Berishës për një mijë ditë sepse denoncova publikisht dhe luftova me mjete demokratike fenomenet negative politike që na ka lënë trashëgim historia. Kundër diktaturës komuniste dhe stalinizmit të Berishës. Po mbahem peng politikisht për “realpolitikën” që ndoqa dhe ndikimin që pati tek shumica e shqiptarëve”, – tha ai ndër të tjera në atë kohë.

Javën e kaluar, Nano ndërroi jetë, duke përfunduar një udhëtim politik dhe një rrugëtim të trazuar në nivel personal.

Ai la një gjurmë të fortë në Shqipërinë postkomuniste si udhëheqësi që hodhi themelet, përmes reformave të vështira, për kalimin e vendit nga komunizmi i ashpër i Hoxhës në demokraci liberale dhe e transformoi Partinë e Punës arterio-sklerotike të Hoxhës në një Parti moderne socialdemokrate.

Gjatë qeverive të tij, marrëdhëniet greko-shqiptare lulëzuan. Fatos Nano do të hyjë në historinë e marrëdhënieve dypalëshe si kryeministri më filogrek dhe më pa komplekse ndaj Greqisë.

Si një politikan largpamës, ai nuk u tundua të ushqente anti-helenizmin në opinionin publik tradicionalisht dyshues shqiptar, i cili, i pushtuar nga sindroma e rrethimit armiqësor, shihte te Greqia të keqen nga jugu (nga veriu ishte Serbia) një fqinj që ka punuar për gjymtimin e vendit për një kohë të gjatë. Ai shmangte shkëmbimin e teorive të këtij lloji për të përfituar përfitime elektorale.

Doktrina që Nano kishte në marrëdhëniet e jashtme i shndërroi Greqinë dhe Italinë në partnerë strategjikë dhe gjatë kohës së tij u ndërtua një atmosferë besimi të ndërsjellë, në dobi të të dyja palëve dhe për rrjedhojë të pakicës greke.

Gjatë ditëve të vështira të ekzilit Nano qëndroi në Athinë ku po përgatiste kthimin e tij përmes zgjedhjeve parlamentare që, me kërkesë të bashkësisë ndërkombëtare, ishin shpallur për 29 qershor dhe të cilat ai do t’i fitonte lehtësisht.

Në prag të votimeve, ai thirri një tubim parazgjedhor në sheshin Kaningos për emigrantët shqiptarë në Athinë.

Reagimi ishte mbresëlënës. Shqiptarët, shumica dërrmuese e të cilëve ishin të paligjshëm në atë kohë, dolën atë natë nga “strofullat”, depot dhe bodrumet, ku detyroheshin të fshiheshin sepse nuk kishin dokumente dhe e mbushën sheshin.

Në atë tubim, Nano iu referua edhe bashkatdhetarëve tanë në Shqipëri, të cilët ishin strehuar në Greqi, duke u bërë thirrje atyre të ktheheshin në “shtëpitë e tyre patriotike”, ku, siç tha ai, “është vendi i tyre”.

Zërat nacionalistë në vend, përfshirë Sali Berishën, pasi dëgjuan për “shtëpi patriotike” për pakicën greke, “u ngritën në çati” duke e akuzuar atë se ishte identifikuar me aspiratat e pashpallura të Athinës kundër Shqipërisë.

Kjo nuk e pengoi aspak të fitonte zgjedhjet dhe më pas ai me mençuri nuk ra në kurthin e hakmarrjes, gjë që do të çonte në tensione të mëtejshme duke shmangur fillimin e ndjekjeve penale kundër Berishës. Megjithatë, një hakmarrje kishte lindur tashmë midis dy burrave.

Berisha, i cili besonte se socialistët e Nanos, me ndihmën e Greqisë, kishin nxitur “kryengritjen piramidale” kundër tij, po priste mundësinë për t’u hakmarrë, dhe atij iu dha një vit më vonë.

Më 12 shtator 1998, pak larg zyrave të “Partisë Demokratike”, në sheshin qendror të Tiranës, u vra bashkëpunëtori i tij i ngushtë dhe figura kryesore e partisë, Azem Hajdari, një figurë kontroverse që thuhej se ishte i përfshirë në trafik armësh dhe shumë punë të tjera të pista.

Berisha akuzoi qeverinë socialiste dhe policinë e saj si autorë moralë dhe fizikë, dhe funerali i Hajdarit u shndërrua në një kryengritje të armatosur.

Mbështetësit fanatikë të Berishës, të cilët kishin zbritur të armatosur nga qyteti i tij i lindjes, Tropoja, në veri të Shqipërisë, pas fjalimeve të zjarrta të udhëheqësit të tyre, sulmuan televizionin shtetëror, nga ku i bënë thirrje popullsisë të merrte armët.

Pastaj, të përforcuar nga dy tanke të rrëmbyer nga një kamp aty pranë, ata iu drejtuan ndërtesës qeveritare, të cilën e bombarduan, e morën dhe i vunë flakën.

Kryeministri Nano iku me rojet e tij personale përmes një kalimi sekret nëntokësor nga epoka e Hoxhës duke kaluar në Shkup.

“Unë ika sepse kishin vendosur të më vrisnin”, do të deklaronte ai më vonë sipas BBC.

Prokuroria e Tiranës ngriti një akuzë me akuza të rënda kundër Berishës, si autor dhe protagonist i kryengritjes së shtatorit, e cila, megjithatë, nuk vazhdoi me ndërhyrjen e Nanos në mënyrë që gjërat të mos përshkallëzoheshin përsëri.

Pas kësaj, Nano dha dorëheqjen si kryeministër, por mbeti rregullator i situatës në partinë në pushtet, dhe pas zgjedhjeve të vitit 2002 u bë përsëri kryeministër, deri në vitin 2005.

Në një zgjedhje të rëndësishme strategjike, në mars të vitit 1998, disa muaj pasi u rizgjodh kryeministër dhe po përpiqej të rivendoste rendin në vend, Nano donte të negocionte me Greqinë “rindërtimin” e bazës detare strategjikisht të rëndësishme Pashalimanit në Vlorë, e cila ishte plaçkitur dhe shkatërruar nga rebelët.

Të cilën, megjithatë, turqit pretendonin gjithashtu se e përdornin si bazë për flotën e tyre luftarake për të monitoruar lundrimin në Adriatik dhe Mesdheun qendror. Më në fund ata e morën atë.

Sipas asaj që u zbulua më vonë nga atasheu ushtarak i atëhershëm shqiptar në Ankara, Hajro Limaj, marrëveshja kishte implikime të errëta, para, aventura politike dhe një aspekt grek.

Qeveria shqiptare dyshohet se e negocioi atë fillimisht me Greqinë, por turqit dhanë një ryshfet të fortë nën tavolinë dhe e morën atë, ndërsa truri i gjithë historisë, Ministri i Mbrojtjes Z.M. (nuk kuptohet për kë ministër bëhet fjalë, shënim i lapsi) humbi karrigen e tij ministrore.

Gjatë trazirave të vitit 1997, M. ishte një nga zyrtarët e Partisë Socialiste që mbajti marrëdhënie të ngushta shoqërore me zyrtarë të lartë të PASOK-ut në Greqi dhe në qeverinë Nano që doli nga zgjedhjet e qershorit, ai zuri portofolin e Ministrit të Mbrojtjes.

Nëpërmjet lidhjeve të tij me ministrat e qeverisë Simitis, ai kërkoi, me sa duket me urdhër të Nanos, të negocionte një paketë marrëveshjesh me Athinën që, ndër të tjera, parashikonin që Greqia të merrte përsipër rindërtimin e bazës së Pasha Limanit, ndërtimin e depove të naftës në Durrës dhe Vlorë, ndërtimin e akseve rrugore, etj.

Në këtë paketë, një pozicion i rëndësishëm iu dha dhënies nga pala greke të një ndihme financiare prej 10 miliardë dhrahmish për të forcuar dhe rindërtuar ushtrinë shqiptare, ndërsa në pjesën e saj joformale pala greke do të përfitonte nga krijimi i 3 varrezave ushtarake për varrimin e eshtrave të të rënëve grekë të viteve 1940 dhe ndërtimi i një spitali ushtarak në Gjirokastër. Megjithatë, turqit kishin lëvizur më herët.

Më 9 maj 1997 – Nano nuk ishte bërë ende kryeministër – dhe teksa Shqipëria po digjej, Ministri i atëhershëm i Mbrojtjes i Turqisë vizitoi Tiranën dhe më 12 shtator do ta përsëriste vizitën, këtë herë kur ishte Nano në qeveri.

Më 26 dhjetor, homologu i tij shqiptar do t’ia kthente vizitën, duke udhëtuar për në Ankara.
Natyrisht, kjo nuk ishte një lëvizje e thjeshtë brenda kuadrit të marrëdhënieve dypalëshe midis dy vendeve dhe kjo u bë shpejt e dukshme.

Sipas atasheut ushtarak të atëhershëm shqiptar në Ankara, gjatë bisedimeve zyrtare me palën turke, M., krejtësisht në mënyrë të papritur dhe jashtë protokollit të rënë dakord, vuri në tryezë një kërkesë që turqit të rindërtonin bazën e Pashalimanit.

Atasheu ushtarak, i habitur nga kthesa që mori ministri i tij në bisedime, do të raportonte më vonë: “Në një diskutim konfidencial, ministri më tha: “Nuk mund të pranojmë që porti ushtarak i Sarandës ose Porti i Pashait t’i jepen për rindërtim një vendi fqinj dhe për një periudhë të gjatë kohore, siç dëshiron Greqia.

Ne ua kemi dhënë përgjigjen dhe kemi treguar Durrësin ose Portin e Shëngjinit më në veri, por ata këmbëngulin në baza ushtarake pranë kufijve të tyre. Nëse ua japim baza të tilla, atëherë për kë i duam dhe kundër kujt do t’i përdorim në rast të një konflikti ushtarak në jug…?’”

“Shteti i thellë” me frikën e tij të përhershme të infiltrimit grek e kishte bërë punën e vet, duke e sjellë Nanon para një ngjarjeje fakti të kryer.

Më vonë, siç u shkrua në shtypin shqiptar, M. zbuloi “konfidencialisht” në qarqet politike dhe ushtarake në atdheun e tij se për Pashalimanin turqit dhanë 3 herë më shumë para sesa dhanë grekët.

Pas nënshkrimit të marrëveshjes, në mars të vitit 1998, Nano e shkarkoi M. nga pozicioni i tij si ministër dhe, sipas Limajt, shkarkimi i tij nuk ishte i palidhur me çështjen e Pashalimanit.

Në fakt, Nano raportohet të ketë deklaruar në lidhje me shkarkimin se “kocka ishte shumë e madhe për t’u lëpirë nga një ministër…”, duke fotografuar arsyen e shkarkimit të ministrit të tij.

Pavarësisht se çfarë ndodhi me bazën e Vlorës, marrëdhëniet midis Athinës dhe Tiranës gjatë qeverisjes së Nanos u zhvilluan në një klimë të butë.

Simitis vizitoi dy herë Shqipërinë, dhe Nano vizitoi dy herë Greqinë. Në njërën prej tyre ai mori pjesë në konferencën ndërballkanike të udhëheqësve në Kretë në tetor të vitit 1997.

Atje, me iniciativën e Simitis, ai u takua me “armikun” e madh të kombit, Slobodan Miloseviçin. Takimi u zhvillua në një hotel në Agia Pelagia ku, sipas një diplomati që ishte i përfshirë në të gjithë përgatitjen, “Simitis i mori të dy për dore, hynë në dhomë ku, pasi bëri një parathënie, u largua dhe i la vetëm, të shoqëruar nga një shishe tsikoudia (lloj rakie greke), e cila kur dolën u gjet bosh”.

Edhe pse nuk u ra dakord për asgjë, në atdheun e tij shpërtheu një stuhi me britma “tradhtie” dhe akuza se ai “përqafoi armikun”, “shiti Kosovën” e cila atëherë po përgatitej për një kryengritje, etj. Që nga takimi, sipas kritikëve të tij, ka pasur “gishtin grek” të kudondodhur në Shqipëri.

Marrëdhëniet e Fatos Nanos me Greqinë shkuan shumë përtej sferës politike dhe diplomatike.

Edhe kur ishte kryeministër, ai shpesh “arratisej” nga Tirana dhe strehohej, duke kaluar nën “radarin zyrtar”, në Selanik ku dy fëmijët e tij studionin në një kolegj privat.

Vizitat kombinoheshin me argëtim në klubet e natës – ai ishte një fanatik i të famshmes Peggy Zina – dhe tavernave, ndonjëherë deri në agim.

Gjatë njërës prej këtyre bredhjeve boheme, “zemra e tij u vendos në krahun e një gruaje të bukur greke, Xhoana, me të cilën u martua për herë të dytë, në kishën ortodokse të Tiranës, meqenëse ai vetë ishte i krishterë ortodoks – korist i Kryepeshkopit Anastas”.

Ai gradualisht u largua nga politika dhe jetoi, me shëndet të rrënuar, midis Vjenës dhe Tiranës, me pritjen se në një moment elita politike do ta thërriste në postin e Presidentit të Republikës, një dëshirë (e tij) që nuk u plotësua kurrë.

Në shërbesën mortore në katedralen ortodokse të Tiranës (është gabim pasi duhet në Pallatin e Kongreseve shënim i lapsi), fjalimet e lamtumirës “prej druri” të miqve dhe armiqve politikë u eklipsuan nga lamtumira e fundit e gruas së tij greke.

“Këtu, një çerek shekulli më parë, unë, një vajzë e re, u dashurova me Fatosin. Në atë kohë nuk e kuptoja pse, por tani e di. Isha dashuruar, jo vetëm me Fatosin si person, por isha dashuruar edhe me vizionin e një Shqipëria ndryshe, një Shqipërie që duhej të largohej nga barbaria, hakmarrja dhe të ndiqte një kurs tjetër, një kurs modern politik dhe evropian.

Këto do t’i gjeja te Fatosi. Ai ecte nëpër baltën e politikës pa u ndotur prej saj. Kishte një zemër të madhe, të gatshme të falte, të kuptonte. Hakmarrja ishte një cilësi e huaj për të. Ai e vërtetoi këtë kur udhëhoqi vendin pas burgosjes së tij të padrejtë, kur Shqipëria ishte në prag të luftës civile. Ai ishte i drejtpërdrejtë, ndonjëherë kokëfortë, por i ndershëm me veten dhe të tjerët. Ai e donte këtë vend me gjithë zemër”, tha ajo. ©Përshtati në shqip LAPSI.al

Ish-kryetarja e Lëvizjes Socialiste për Integrim (LSI), Monika Kryemadhi, ka zbuluar një episod të pazakontë nga prapaskenat politike që lidhet me debatet e asaj kohe rreth përbërjes së Gjykatës Kushtetuese.

E ftuar në emisionin “Kjo Javë”, Kryemadhi rrëfeu se ishte paralajmëruar nga Kryeministri Edi Rama që të mos merrte pjesë në një takim të rëndësishëm me përfaqësues të Departamentit Amerikan të Shtetit (DASH), gjatë një vizite zyrtare në SHBA.

Mesazhi I Ramës Për Çështjen Xhaferllari

Sipas Kryemadhit, arsyeja e ndërhyrjes së Ramës ishte tentativë për të shmangur diskutimin e një çështjeje kyçe në atë kohë: përzgjedhjen e Marsida Xhaferllarit si anëtare të Gjykatës Kushtetuese. Kjo ndodhte në kohën kur Presidenti i atëhershëm, Ilir Meta, refuzonte të pranonte një kandidaturë alternative.

Deklarata e Kryemadhit: “Kam qenë në SHBA dhe kam kërkuar takim me përfaqësues të DASH, të cilët më pritën menjëherë. Në atë moment kam marrë një mesazh nga Edi Rama që të mos shkoja në takim me drejtorin për Europën Juglindore, për të bërë një marrëveshje për moszgjedhjen e Marsida Xhaferllarit.”

Kryemadhi theksoi se zyrtarët e DASH u njohën nga afër me presionet që ushtroheshin mbi institucionet shqiptare, të cilat ajo i atribuoi ndikimit të ish-ambasadores së Bashkimit Evropian, Romana Vlahutin, përmes përfaqësuesve diplomatikë në Tiranë.

Marrëdhënia Me Ilir Metën: Emocionale Jo Politike

Në vijim të intervistës, ish-kryetarja e LSI-së iu kthye marrëdhënies së saj personale dhe politike me bashkëshortin e saj, Ilir Meta. Ajo e cilësoi raportin e tyre si një lidhje të ndërtuar mbi baza personale dhe emocionale, duke mohuar zërat për përfitime politike të ndërsjellta.

• Fokusi I Marrëdhënies: “Marrëdhënia ime me Ilir Metën ka qenë emocionale, dashurore.”
• Mohimi I Përfitimit: Ajo theksoi se po të kishte qenë politik, do të ishte bërë deputete shumë kohë më parë.
• Kontributi Politik: Për të argumentuar se kontributi i saj ka qenë në shërbim të kauzës dhe jo përfitimit personal, ajo përmendi se kishte propozuar njerëz si Ndre Legisi dhe Erion Braçe për poste politike dhe nuk ishte penduar.

Zbulimi i këtij episodi nga viti 2019, shërben si dëshmi e tensioneve dhe përpjekjeve lobuese që kanë shoqëruar Reformën në Drejtësi dhe krijimin e institucioneve të reja.

Furia hetimore ndaj ministrave dhe zyrtarëve të PS-së, e shfaqur në prag zgjedhjesh, është sinjal i koduar për kryeministrin. Altin Dumani paralajmëron mbylljen e mandatit, BE dhe SHBA rikonfigurojnë mbështetjen për drejtësinë, ndërsa politika kërkon “kapakun e çeliktë” të Senatit.

Hetimet e reja të SPAK ndaj qeverisë janë më shumë se aksione penale; janë mesazhe politike për Edi Ramën dhe për elitën që po përpiqet të ndërtojë mekanizma mbrojtjeje përballë drejtësisë. Në sfond qëndron plani për reformën kushtetuese dhe krijimin e Senatit, që mund të shërbejë si strehë për klasën e vjetër politike, ndërsa BE dhe SHBA po koordinojnë fazën e re të presionit mbi Tiranën.

Nuk është rastësi që SPAK ka intensifikuar hetimet ndaj zyrtarëve të lartë të qeverisë në prag të fushatës zgjedhore.
Ato nuk janë thjesht procedime të zakonshme penale, por mesazhe të koduara për Edi Ramën; një sinjal se reforma në Drejtësi po hyn në një fazë të re dhe se askush nuk është më i paprekshëm.
Kjo u kuptua qartë pas deklaratës së Altin Dumanit në Parlament, ku ai foli hapur për dy çështje:
– përfundimin e mandatit të tij dhe
– dështimin e politikës për të garantuar vijimësinë e SPAK-ut.

Në mënyrë simbolike, Dumani paralajmëroi se do të largohet nga drejtimi i SPAK, por jo nga prokuroria, duke e lënë pas mesazhin e fortë se institucioni është nën presion politik.
Ai akuzoi Parlamentin, pra, mazhorancën dhe opozitën bashkë; se kanë refuzuar t’i zgjasin mandatin prokurorisë speciale, duke e lënë drejtësinë “në ajër”.
Në realitet, kjo kritikë ishte më shumë për Edi Ramën, që e kontrollon politikisht procesin parlamentar dhe që prej kohësh kërkon mënyra për ta frenuar fuqinë e SPAK-ut.

Kjo përplasje vjen në një moment kur politika ka hedhur në tavolinë idenë e një reforme kushtetuese për krijimin e një Dhome të Dytë të Parlamentit, Senatin.
Ky projekt, që paraqitet si modernizim institucional, në thelb synon të krijojë një zonë imuniteti për elitën politike, një “dhomë izolimi” për deputetët, ish-ministra e drejtues që janë nën hetim.
Pra, është një plan mbrojtjeje për të vjetër e të rinj, që përballen me reformën e Drejtësisë që tani po troket në dyert e pushtetit.

Për ta kuptuar më qartë lojën, duhet rikthyer në një detaj të harruar. Ish-këshilltari i Fatos Nanos deklaroi kohët e fundit se në vitin 2012, Nano i kishte propozuar Sali Berishës “të vendosnin një kapak çeliku mbi pusetën e ujërave të zeza”, përndryshe “ajo do të shpërthente dhe do t’i merrte të gjithë”.
Kjo metaforë politike është sot më e gjallë se kurrë: Edi Rama po përpiqet të bëjë të njëjtën gjë; të vendosë një “kapak të ri” mbi pasojat e një reforme që tani ka filluar të godasë njerëzit e tij.

Ndërkohë, ndërkombëtarët nuk janë indiferentë.
Bashkimi Europian, përmes Komisionit për Punë të Jashtme, vazhdon të financojë Operacionin Ndërkombëtar të Monitorimit (ONM), që mbikëqyr punën e SPAK-ut.
Këto fonde menaxhohen nga qeveria gjermane, e cila sot është kancelaria më me ndikim në mbështetjen e institucioneve të drejtësisë shqiptare.
Në anën tjetër, SHBA ka zbutur ritmin e financimeve, por jo interesin: vizita e Altin Dumanit në Departamentin e Shtetit dhe më pas e një zyrtari të lartë amerikan në Tiranë janë sinjale të koordinuara për të mos lejuar kthimin e kontrollit politik mbi drejtësinë.

Në këtë terren, lëvizjet e Ramës për të zëvendësuar SPAK-un me një “pool të ri kundër krimit të organizuar” nën varësinë e Prokurorisë së Përgjithshme, janë parë si tentativë për të zhbërë reformën nga brenda.
Ky projekt kërkon ndryshim kushtetues, që do të kalonte përmes “Komisionit Xhafa”, dhe do të zhvendoste kompetencat e SPAK tek një strukturë tërësisht e kontrolluar nga qeveria.
Nëse ndodh, kjo do të ishte goditja më e rëndë për sistemin e drejtësisë që prej vitit 2016.

Në sfondin e këtyre zhvillimeve qëndron përplasja e hapur mes Perëndimit dhe klasës politike shqiptare.
Në Bruksel e Washington, mesazhi është i qartë: Shqipëria duhet të prodhojë një klasë të re politike, të ndarë nga pandëshkueshmëria e tranzicionit.
Në Tiranë, ndërkohë, politika e vjetër po përpiqet të shpëtojë me çdo mjet, herë me reforma “institucionale”, herë me projekte “kushtetuese”.

Nëse SPAK vazhdon me këtë ritëm, hetimet që po hapen në prag zgjedhjesh nuk janë më as aksident, as nxitim: janë paralajmërim për fundin e një cikli politik.
Dhe nëse Rama beson se mund t’i mbulojë “ujërat e zeza” me kapakun e Senatit, duhet ta dijë se Presioni ndërkombëtar nuk lejon më as kapakë, as puseta…/Pamfleti

Kreu i Grupit Parlamentar të Partisë Socialiste, Taulant Balla, ka ndarë sot në rrjetet sociale një foto të veçantë me vajzën e tij, duke shoqëruar postimin me një mesazh politik për qytetarët e pesë bashkive ku po zhvillohen zgjedhje për kryetarë të rinj bashkie — Vlorë, Berat, Cërrik, Mat dhe Tepelenë.

Balla e ka cilësuar këtë si një ditë të rëndësishme për qytetarët e këtyre bashkive, duke i ftuar ata të votojnë kandidatët e Partisë Socialiste. Ai ka theksuar se socialistët po mbajnë premtimet e dhëna në zgjedhjet e majit dhe se ky mandat do të jetë “mandati i rritjes së përvitshme të pagave e pensioneve dhe i anëtarësimit në Bashkimin Europian”.

Në postimin e tij, Balla ka theksuar se rritja e pensioneve do të nisë që nga muaji janar, përveç bonusit të fundvitit që do të marrin pensionistët në dhjetor. “Pensionistët tanë, përveçse do të marrin këtë dhjetor bonusin e fundvitit, duke filluar nga janari do të kenë një rritje të shtrirë në çdo muaj të katër viteve që kemi përpara, përmbi indeksimin e përvitshëm”, ka shkruar ai.

Duke iu referuar programit të mazhorancës për mandatin aktual, Balla ka nënvizuar se qeveria synon të çojë përpara reformat që do ta afrojnë Shqipërinë me Bashkimin Europian, në përputhje me vizionin “Shqipëria 2030”.

Në fund të mesazhit të tij, Taulant Balla ka bërë një thirrje për pjesëmarrje masive në votime, duke ftuar qytetarët të mbështesin kandidatët socialistë për të vazhduar, siç e cilëson ai, “rrugën e progresit dhe zhvillimit për vendin”.

Postimi i plotë:

Prej mëngjezit qytetarët e Vlorës, Beratit, Cërrikut, Matit dhe Tepelenës po votojnë për kryebashkiakët e rinj për të vazhduar rrugën drejt #Shqipëria2030 me Edi Rama dhe Partia Socialiste e Shqipërisë. Ne socialistët shqiptarë po mbajmë zotimin tonë në zgjedhjet e majit se ky mandat do të jetë mandati i rritjes së përvitshme të pensioneve pagave mandati i anëtarësimit në Bashkimin Europian. Kështu pensionistët tanë, përveçse do të marrin këtë dhjetor, bonusin e fundvitit, duke filluar nga janari, do të kenë një rritje tanimë të shtrirë në çdo muaj të katër viteve që kemi përpara përmbi indeksimin e përvitshëm, natyrisht.

Prandaj ju ftoj të dilni masivisht dhe të votoni kandidatët tanë

Reperi i njohur Stresi ka rrëfyer për herë të parë detaje nga takimi i shumëpërfolur dhe puthja me Jozin, video e të cilit u bë virale në rrjete sociale.

Në një intervistë televizive, ai ka sqaruar se situata mes tyre mund të ishte tensionuar, por fatmirësisht u menaxhua me qetësi dhe pa incidente.

Stresi tregoi se të dy ndodheshin në të njëjtin koncert, ndërsa më pas janë kryqëzuar rastësisht në lagjen ku banon Jozi.

“Kemi qenë mirë, kemi pasur ato mosmarrëveshjet tona. Kemi ndaluar bash në zonën e tij me pi diçka dhe aty u takuam. Jo se na ndaloi dikush,”  u shpreh reperi, duke theksuar se takimi nuk ka qenë i planifikuar.

Artisti shtoi se falë maturisë së të dyve, takimi kaloi pa ndonjë incident.

“Shyqyr Zotit që nuk ka ndodhur një përplasje fizike, se sot duhet të jesh edhe strateg. Duhet me ditë me fol, me shtru situatën, me qetësu. Ata ishin një grup i madh njerëzish,” tha ai, duke nënvizuar se ndonjë reagim i nxituar mund të kishte sjellë pasoja.

Sipas Stresit, biseda mes tij dhe Jozit është zhvilluar privatisht dhe të dy kanë vendosur ta mbyllin kapitullin mes tyre.

“Kemi folur veçmas dhe e kemi lënë atë muhabet aty. Nga diçka që mund të ishte bërë shumë e madhe, e qetësuam. Jam pak kopil me mendje, s’mundesh me më pa në situata që ia kemi bërë të tjerëve,” u shpreh reperi me sinqeritet.

Kujtojmë se disa muaj më parë qarkulloi një video e Stresit me Jozin ky ku i fundit e pyet: “Çka i ke çunat e Fushë Krujës?’.

“Vëllezër”’, u shpreh Stresi ndaj të cilit erdhi edhe një kërkesë.

Pas kësaj Jozi i tha Stresit: “Më puth”. Kërkesë të cilën Stresi e plotëson

Deputeti i Partisë Demokratike, Belind Këlliçi, ka komentuar zërat për një ministër të qeverisë që mund të jetë shpallur non grata nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Në një intervistë pwr News24, Këlliçi u shpreh se nuk ka informacion të konfirmuar, por është në dijeni të disa zërave që lidhen me një ish-ministër që ka dhënë dorëheqjen.

Pyetje: Zoti Këlliçi nuk e di nëse e keni dëgjuar ose vetë ju mund të keni informacion ose vetë PD për një ministër non grata në SHBA?

Këlliçi: Është herë e parë që e dëgjoj, por kam përshtypjen që flitet edhe për një ministër që ka dhënë dorëheqjen, jo një nga zonjat e qeverisë. Nuk do t’ju them detaje, sepse kam dashur që të jem korrekt me informacionet që jap. Fjalë ka shumë, por në krye të kësaj bande të korruptarish është një individ që është Edi Rama.

Deputeti i Partisë Demokratike, Belind Këlliçi, foli sot në studion e News24 për çështjen e zv.kryeministres Belinda Balluku, e cila është marrë e pandehur nga SPAK për shkelje të barazisë në tenderin për Tunelin e Llogarasë.

Këlliçi u shpreh i habitur për faktin që nuk është dhënë ende asnjë masë sigurie për Ballukun.

Ai tha se Balluku përbën rrezik për të shkatërruar provat.

“Çdo ditë që një person i akuzuar për aferë ka mundësi të shkojë në zyrën e shtetit, ku është kryer afera ka mundësi të prishi provat”, u shpreh demokrati.

Belind Këlliçi: Ndërkohë ke sot një drejtësi që nuk ke një masë. Unë në fakt kam duartrokitur komunikimin e akuzës të zotit Prençi për Belinda Balluku, por nga ana tjetër nuk mundet të mohojë faktin dhe habinë e madhe që si ka mundësi që nuk ka masë sigurie për zonjën Belinda Balluku. Sepse çdo ditë që ajo shkon në zyrë është një alibi më shumë, motiv më shumë për të për të prishur dokumentat, për të prishur provat, për të shkatërruar protokollin, për të ndërhyrë në procedurë.

Nuk po them masë për burg, masë sigurie mund të ishte arresti shtëpiak, detyrimi paraqitjes. Pezullimi nga detyra është minimumi, bllokimi i pasaportës.

Çdo ditë që një person i akuzuar për aferë ka mundësi të shkojë në zyrën e shtetit, ku është kryer afera ka mundësi të prishi provat. Nuk besoj se do ketë një dorëzim të kontrolluar siç ka ndodhur me zyrtarë të tjerë të Ramës.

Një ngjarje e tmerrshme ka tronditur

vrasjen seriale dhe copëtimin e trupave të të paktën pesë viktimave.

Autoritetet kanë zbuluar në shtëpinë e tij kocka, gjak, copa lëkure, madje edhe një pjesë të hundës njerëzore, pas analizës së pamjeve të kamerave të sigurisë dhe hetimeve të mëtejshme.

Një adoleshent 16-vjeçar, i nipi i të dyshuarit, i cili ndodhej në pronë, ka thënë para policisë se dëshiron të tregojë të vërtetën. Ai ka përshkruar me detaje makthet që kanë ndodhur në atë shtëpi, duke thënë se xhaxhai i tij ftonte viktimat, që kryesisht ishin persona të pastrehë dhe të moshuar, për t’i punësuar dhe më pas i vriste me mizori, duke i copëtuar dhe duke i djegur mbetjet.

Prokuroria po vazhdon hetimet, duke analizuar mbetjet e gjetura dhe duke mbledhur mostra ADN nga familjarët e të zhdukurve për të bërë krahasime dhe zbardhur këtë skandal të rëndë.

I dyshuari ndodhet tashmë në paraburgim, ndërsa hetimet janë në vazhdim.

Kur mendojmë se i kemi dëgjuar të gjitha, jeta dhe dashuria arrijnë gjithmonë të na befasojnë. Kështu ka ndodhur edhe me një histori të pazakontë, që ditët e fundit po qarkullon në qytetin e Korçës dhe ka ngjallur reagime e diskutime të shumta.

Një grua e divorcuar, në pamje të parë e zakonshme, por sipas banorëve të zonës, e njohur për zgjuarsinë dhe stilin e saj të të folurit bindës, ka hyrë në një lidhje dashurie me një burrë të martuar, i cili me sa duket kishte rënë kokë e këmbë në dashurinë për të.

Në fillim gjithçka nisi si një histori e zakonshme: takime të fshehta, fjalë të ëmbla, premtime për një të ardhme bashkë. Gruaja, e cila jetonte me fëmijët pas ndarjes nga bashkëshorti, i kishte krijuar të gjithë imazhin e një nëne të përkushtuar, që përpiqej të ndërtonte një jetë të re në mënyrë të ndershme.

Por, me kalimin e muajve, lidhja mori një tjetër kthesë. Sipas burimeve pranë të afërmve të burrit, gruaja filloi ta bindte atë të merrte një kredi bankare në emrin e tij, me premtimin se ajo do të blinte rroba me shumicë për t’i shitur në treg, një formë biznesi që do t’u sillte fitim të dyve.

“Vetëm një ndihmë më jep, pastaj i bëj lekët vetë dhe do t’i kthej të gjitha. Ti je burri që më dha dritë pas errësirës që kalova”, mësohet t’i ketë thënë ajo, sipas burimeve të afërta me burrin në fjalë.

I verbuar nga dashuria dhe ndoshta edhe nga ndjenja e fajit për tradhtinë ndaj familjes së tij, burri pranoi të merrte kredinë, e cila sipas raportimeve arrinte një shumë të konsiderueshme – mijëra euro.

Por çfarë ndodhi më pas, është pjesa më dramatike e historisë.

Sapo mori paratë në dorë, gruaja është zhdukur nga qyteti. Jo vetëm që nuk investoi në treg siç kishte premtuar, por në heshtje dhe pa i treguar askujt, ka lënë Shqipërinë dhe është larguar për në Francë së bashku me dy fëmijët e saj.

Aktualisht, burri i mashtruar është duke shlyer kredinë që mori për të, ndërkohë që gruaja e “dashurisë” së tij shijon një jetë të re në emigrim, larg çdo përgjegjësie ligjore apo morale. Ai ka nisur kërkimet për ta gjetur, të paktën për të kërkuar kthimin e shumës që e ka futur në vështirësi financiare.

“Dashuria e verbër, mashtrimi i pastër”

Rasti ka tronditur opinionin lokal në Korçë. Shumë shprehen se kanë dëgjuar histori të ngjashme, por pak janë kaq të pastra dhe të planifikuara në mënyrë kaq të ftohtë. “Nuk është thjesht mashtrim dashurie, kjo është manipulim emocional i qëllimshëm, ku një burrë është shfrytëzuar financiarisht përmes lidhjes intime”, thonë qytetarët.

Nuk dihet nëse mashtrimi do të marrë ndonjë rrugë ligjore, por për momentin burri ndodhet në një kurth financiar, ndërsa gruaja vijon jetën e saj në Francë, pa asnjë njoftim të saktë për vendndodhjen.

Një histori që tregon se tradhtia, mashtrimi dhe dashuria shpesh ndërthuren në mënyra që sfidojnë logjikën, por gjithmonë lënë pas zemra të thyera dhe pasoja reale.