Dikur e donte çdo femër shqiptare aq i bukur ishte, por ja kush është gruaja yll e bukur e Ndriçim Xhepës: U njohën që në gjimnaz

Kishim javë që kishim planifikuar këtë intervistë me zonjën e Ndriçim Xhepës. Në rreshtat në vazhdim do lexoni historinë e bukur të dashurisë të tyre, si nisi, si u zhvillua gjërat që sakrifikuan për njëri-tjetrin e shumë histori nga jeta e tyre personale na rrëfen sot zonja Xhepa.

– Si ishte njohja juaj?

Njohja jonë është e hershme, qysh në vitet kur unë isha gjimnaziste. Ishte një njohje në distancë në të vërtetë. Përshëndeteshim në rrugë, sa herë përballeshim…

Ajo çfarë mbizotëronte tek unë ishte një përfytyrim aspak mik lues: thosha me vete se të lidhesh me një njeri të tillë është e rrezikshme. Ishte, sipas meje, një mjedis i rrezikshëm, mjedisi i tij, siç janë mjediset e artit, i adhuruar nga qindra sy vajzash… Kur e shihja në rrugë, e përshëndesja dhe merrja një përshëndetje; ajo që më shkonte ndërmend ishte ideja… “s’është i imi”… Kaq. Dhe nuk më mundonte më shumë mendimi…

– Le të kthehemi te njohja me Çimin, si vijoi ajo?

Më kujtohet, ka qenë viti aq i vështirë `97. Unë kisha vendosur të largohesha nga Shqipëria. I takon asaj kohe një takim i radhës, në rrugë si gjithnjë, u përshëndetëm. Dhe kaq… pastaj…

– Po pres vazhdimin e historisë…

Siç thashë, unë u largova në vitin 1997, dhe kthehesha në Shqipëri për vizita të shkurtra. Dhe në një nga këto vizita ndodhi takimi im dhe njohja më e thellë me Çimin.

– Rastësi?

Jo krejt e tillë. Unë kisha mikeshë një vajzë tezeje të Çimit. E në një nga këto vizita të miat në Shqipëri, ishte viti 2004, tek pija një kafe me të te “Piazza”, kalon Çimi. Shkëmbyem përshëndetjet e zakonshme. Duhet të ketë qenë kjo përshëndetje, që i provokoi idenë mikeshës sime dhe kushërirës së Çimit, që ne të njiheshim më shumë. S’kisha asnjë arsye për të kundërshtuar. Ndaj dhe u ndodhëm në një darkë të përbashkët. Ishte darka e njohjes sonë të vërtetë, e cila u pasua me shkëmbimin e numrave të telefonit dhe takime të mëpsame…

– Ju e latë Italinë? U rikthyet përfundimisht?

Ende jo. Fillimi i lidhjes sonë ishte një marrëdhënie në distancë. Por po bëhej gjithnjë e më e fortë dëshira për të qëndruar së bashku. Shumë shpejt fillova të mendoj rikthimin tim.

– Arsyeja ishte Çimi?

Një pjesë e fortë e arsyes, edhe pse në të vërtetë rikthimin tim në Tiranë kisha filluar ta mendoja, pavarësisht njohjes sonë.

– Dhe filluat të mendonit për lidhjen e vërtetë, përfundimtaren?

Pikërisht kjo ishte çfarë nuk mendova. Së paku, jo që në fillim. Me ndërgjegje nuk doja ta mendoja këtë. Përgjithësisht nuk më pëlqen t’i cys gjërat, t’i bëj me detyrim, nuk e dua imponimin. Gjithçka, sidomos në një lidhje, është më mirë të vijë në mënyrë të natyrshme. Koha di vetë t’i vendosë gjërat në vendin e vet. Ashtu ndodhi edhe në lidhjen tonë. Erdhi vetvetiu gjithçka, pa u sforcuar… U ndodhëm duke u afruar me njëri-tjetrin si pa e kuptuar as vetë.

Ishte një ide mikluese, sigurisht. Më joshte. E cila grua nuk e ëndërron një fëmijë. Por më shoqëronte një ndjenjë frike. Kësaj here, nga e panjohura. Ishte një frikë e bukur, gjithsesi… Dhe fati desh që të na e sillte Martinin.