5 νjecari telefonon ρolicinë dhe kërkon nënën që ka shkuar në qiell, ρoΙici mrekυΙΙon botën me ρërgjigjen e tij

Humbja e një prindi është padyshim një nga dhimbjet më të mëdha për një fëmijë, duke shtuar këtu edhe vështirësinë që ai ka për të kuptuar atë që ka ndodhur.
Një histori për të cilën me siguri do të prekemi të gjithë!

Një mëngjes nëna e vogëlushit Jerry shkoi në spital për të mos u kthyer më kurrë në shtëpi dhe babai u përpoq t’i shpjegonte se ajo tashmë ndodhej në qiell por ai duke qënë se ishte vetëm 5 vjeç e pati të vështirë ta kuptonte se përse ajo nuk po kthehej ende. I shqetësuar se mos i kishte ndodhur diçka e keqe, ai një natë telefonon në polici dhe kërkon ndihmë.

Atë natë në telefon u përgjigj një polic i vjetër në punën e tij me emrim Tommy Lee, i cili fillimisht kujtoi se bëhej fjalë për një telefonatë tallëse dhe ju drejtua fëmijës me fjalët “e di që të telefonosh në polici për t’u tallur është e jashtëligjshme dhe për këtë dënohesh në gjykatë?” por gjithsesi ai i kërkoi fëmijës t’i përshkruante pamjen e nënës dhe pas fjalëve “ajo është shumë e bukur, por flokët e saj kanë çdo ditë ngjyra të ndryshme”… Ai e kuptoi se nuk bëhej fjalë fare për një shaka, bëhej fjalë për një fëmijë nëna e të cilit kishte ndërruar jetë dhe me siguri për shkak të një tumori! Kështu ai morri frymë thellë dhe filloi ta dëgjonte qetësisht.

Jerry i shpjegoi policit të gjitha ato që babai i kishte thënë, dhe nga çdo fjalë që dilte në mënyrë shumë paqësore nga goja e fëmijës, burri ndihej gjithmonë e më shumë i pushtuar nga trishtimi! Ai ishte vetë prind dhe e kuptonte trishtimin si edhe konfuzionin që Jerry ndiente, prandaj vendosi të bënte diçka për të.

Ai e këshilloi të shkruante letra dhe t’ja dërgonte nënës në qiell duke e lidhur pas një tullumbace të kuqe.

Kaluan muaj. Letrat që Jerry niste shprehnin qartë dhimbjen e tij, mungesën e nënës dhe asnjë përgjigje. Një natë Tommy ndodhej sërish në zyrën e tij, dhe ndërsa bie telefoni e kupton që ishte zëri i Jerry… Ai ishte i dëshpëruar sepse nëna nuk i kishte kthyer përgjigje për shumë muaj.

Burri e ruajti qetësinë dhe i premtoi se shumë shpejt nëna do të mund t’i shkruante sepse ndoshta ndodhej në një udhëtim dhe kjo e vështirësonte pak punën. Ai i kërkoi të priste dhe ndërkaq bisedoi me të gjithë të afërmit, mësuesit e Jerry për të mbledhur sa më shumë detaje rreth tij dhe jetës që bënte.

Ndërsa Jerry një ditë qëndronte i trishtuar në shtëpi, shikon një eskortë policie që afrohej drejt shtëpisë së tij, varur sipër makina dhe motorave kishte një morri tullumbacesh të kuqe! Tommy i shpjegoi djalit të vogël se të gjitha këto ishin nga nëna e tij, se ajo ishte tepër e lumtur për letrat që kishte marrë dhe se dëshironte që ai t’i dërgonte të tjera, sa më shumë! Ai madje kishte edhe një letër për vogëlushin në të cilën “nëna” shkruante se ishte tepër e lumtur me ecurinë e tij në shkollë, me arritjet e tij, se ishte shumë e lumtur që e kishte atë djalë, nuk la pa përmendur asnjë detaj në mënyrë që djali të ndihej sa më pranë nënës së tij.

Kjo histori ka bërë xhiron e botës dhe gjesti i policit është vlerësuar si mbresëlënës, të gjithë duhet të vlerësojmë gjeste të tilla dashurie!

Janë me mijëra dokυmente, që e υërtetόjnë që Çamëria e Ήimara ishin shqiptarë në mesjetë

Që Çamëria e Himara ishin shqiptarë në mesjetë, historiani Pëllumb Xhufi nuk ka asnjë dyshim. Janë me mijëra dokumente, që e vërtetojnë këtë.

Në veprën e tij voluminoze “Arbërit e Jonit, Vlora, Delvina e Janina në shekujt XV-XVII”, ky është një fakt i kryer. Në çdo dokument të huaj, nga Vlora në Prevezë, thërriteshin shqiptarë e flisnin shqip.

Dje, në sallën “Aleks Buda”, historiani Pëllumb Xhufi prezantoi veprën e tij, me të cilën fitoi Çmimin “Çabej”, akorduar nga Akademia e Shkencave. Një vepër e mbështetur nga Instituti i Albanologjisë dhe botuar nga “Onufri”. Përpara një auditori studiuesish e historianësh, Xhufi bëri një ekspoze të punës së tij disavjeçare, duke vënë në dukje se sa shumë dokumente ka për historinë e Shqipërisë, por që fatkeqësisht nuk shfrytëzohen.

Të tilla janë arkivat e Venedikut, që sipas tij janë një thesar i vërtetë. “Arbërit e Jonit” shtrihet në një periudhë kohore mes shek. XV-XVII dhe ofron një informacion të gjerë mbi jetën e shqiptarëve në këto treva. Jetën politike, ekonomike, kulturore, pushtimin osman dhe marrëdhënien me Perëndimin.

Xhufi evidenton rolin e luajtur në ngjarjet historike të atyre shekujve nga shqiptarët e Labërisë, të Himarës, të Delvinës e të Çamërisë. Fushata ushtarake, beteja e kryengritje shpeshherë të panjohura mbushin e pasurojnë njohuritë e deritashme për historinë e së ashtuquajturës “Shqipëri e Poshtme” në shek. XV-XVII.

Ngasja për t’u marrë me këtë periudhë dhe këtë hapësirë, duket se ka qenë e hershme për historianin, por gjetja e një dokumentacioni të pasur e bëri atë realitet. “Nxitja për këtë vepër ka ardhur për të sjellë diçka të re në fushën përkatëse, konkretisht në periudhën e Mesjetës, në të cilën shihja zbrazëtira.

Këtë zbrazëti, sidomos në trevat e jugut, e kemi hasur që herët, që në periudhën kur unë isha student. Zbrazëtira që vinin edhe nga premisa konceptuale, po t’u referohemi edhe kolosëve austriakë të mesjetës shqiptare, të cilët kanë bënë një punë të lëvdueshme, kanë botuar një korpus prej dy vëllimesh me dokumente mesjetare, kanë bërë edhe vepra, monografi, studime, artikuj, por për ta Shqipëria mesjetare vete deri në Vlorë. Kjo përkon edhe me pozicionin politik që kishte Austro-Hungaria në fund të shek. XIX dhe fillim të shek. XX.

Kur Austro-Hungaria erdhi në Shqipëri gjatë Luftës I Botërore u shtri deri në afërsi të Vlorës”, thotë Xhufi, teksa shton se edhe albanologë të tjerë të shquar kanë marrë si objekte studimi zonën e Shkodrës e të Vlorës.

“Dyzimi im ka ardhur në vitet e studimeve, që përkuan me dy momente të rëndësishme: botimin e korpusit të dokumenteve veneciane nga Giuseppe Valentini, një korpus me 24 vëllime, i cili për herë të parë e shtrin vështrimin në të gjithë habitatin jugor të shqiptarëve, duke sjellë dokumente me rëndësi që në shek. XV, për të cilat ia vlente të shkruaje.

Një tjetër nxitje më ka ardhur nga një profesor i imi, Giuseppe Schiro, me origjinë arbëreshe, i cili kishte gjetur një kronikë të divulguar në gjuhën greke që qe botuar në vitin 1974, një histori e shqiptarëve në zonat e jugut, në Delvinë, Çamëri etj.”. Edhe pse kishte dokumente të bollshme, sërish nuk ishin të mjaftueshme për të kapur të gjitha aspektet e jetës së arbërve të Jonit gjatë mesjetës.

“Nuk dëshiroja të ishte thjesht një histori politike, por të përfshinte të gjitha aspektet, ekomomike, kulturore, të institucioneve, të feve, madje diapazoni u hap edhe më tepër, duke pasur në dorë një dokumentacion venecian”. Dokumentacioni i përdorur përbëhet nga 33 dosje voluminoze.

Historia ka qenë gjithnjë nën shërbimin e politikës dhe ideologjisë e, me sa duket, kjo ka shërbyer jo vetëm në hartimin e saj, por edhe përkthimin e dokumenteve. Gjatë punës studimore, Xhufi vuri re se në dokumentet e përkthyera në gjuhën greke, kishte deformime termash.

“Fatkeqësisht, rreth 20 dokumente janë botuar në gjuhën greke. Kërshërinë time e shtoi edhe fakti që në këto dokumente në gjuhën greke, ndesha në disa gjëra, që më shtynë të dyshoja dhe të shihja origjinalin venecian.

Ndeshja shprehje si kryengritësit epirotë, krerët epirotë. Nga eksperienca ime këta terma zhduken në mesjetë dhe doja të dija nëse ishte e vërtetë që përdorej termi epirot në dokumentet veneciane. Dhe më doli se kisha të drejtë. Nuk ishte e vërtetë. Në rastet kur përdoret epirot, origjinali e ka shqiptarë.

Me këtë dua të them edhe se sa i rëndësishëm është kontakti me dokumentet origjinale. Dhe nëse kam bërë një punë të vlefshme është raporti im me këtë dokumentacion venecian”, thotë Xhufi, sipas të cilit në Venecia ka një minierë të jashtëzakonshme. “Unë jam e bindur se historia e Shqipërisë nga shek. XV-XVIII do të ribëhej nëse do të kishim mundësi të sillnim ato dokumente.

Vetëm në një fond unë arrita të shoh rreth 100 regjistra, por janë 1140 regjistra, vetëm në një fond. Dhe fondet me interes për Shqipërinë janë mbi 20 dhe kanë nevojë të shkohet të punohet në mënyrë sistematike, të programuar, me grupe pune, që do të dojë vite”. Sipas tij, ne kemi studiues të rinj që e njohin latinishten, që mund të merren me qëmtimin e dokumentacionit të vlefshëm për historiografinë shqiptare.

Dokumentet që ka shfletuar Pëllumb Xhufi, nuk lënë asnjë shteg për manipulime. Habitati shqiptar sipas tyre shtrihet deri në gjirin e Prevezës. Kësisoj, debatet për Çamërinë, e aq më shumë Himarën, janë të ezauruara tashmë. Xhufi e ka thënë edhe më herët se

“Nuk kam gjetur asnjë dokument venecian, spanjoll… që të thotë se Himara është greke”. Për veprën e tij, ai ka marrë në shqyrtim “pjesën e bregut të Jugut që i përkiste habitatit shqiptar, që shtrihet nga Vlora, afërsisht deri në Gjirin e Prevezës, e cila në të gjitha periudhat e Mesjetës ka përbërë një etnitet të veçantë gjeopolitik, dikur si provinca e Epirit të Vjetër, në antikitetin e vonë, më tej si Nikopoli, në periudhën osmane si Sanxhaku i Vlorës, i cili jetoi rreth 50 vjet dhe kishte shtrirjen nga Vlora, Berati deri poshtë në Gjirin e Prevezës, për të shkuar në periudhën e Ali Pashë Tepelenës që nyjën kryesore të territoreve të tij e kishte në këtë shtrirje gjeografike.

Pra, ishte një etnitet i veçantë, i cili ka pasur shkëmbime ekonomike, tregtare etj.”, territoret shqiptare kanë shërbyer herë si urë, e herë si hendek për Perëndimin. Për Perandorinë Osmane ishte porta për në Perëndim. “Gjatë periudhës që unë kam marrë në studime në shek. XV-XVII, kjo është një nga zonat më nevralgjike të atij kufiri që Perandoria Osmane vuri me Perëndimin.

Që këtu Perandoria Osmane tentoi të çajë drejt Perëndimit për të pushtuar Italinë në Jug, nga Vlora në 1481, ku patën një farë suksesi me pushtimin e Otrantos dhe po prej këtij territori u nisën ushtri dhe flotat osmane për të pushtuar bastionet e fundit të Venedikut si ishulli Korfuzit apo ishujt e Jonit. Është një periudhë e mbushur me ngjarje të mëdha si lufta e Lepantos, me rezonancë të jashtëzakonshme në këtë trevë, që dokumentet e fillimit të shek.

XV e njohin si Shqipëria e poshtme. Lufta veneto-osmane, pastaj lufta për pushtimin e Kretës. Për të gjitha këto ngjarje ky territor ka shërbyer si një prapavijë, ku venecianët, të interesuar për të ruajtur korridorin në detin Adriatik, donin të ngrinin vatra rezistence të popullsisë shqiptare që t’i krijonin probleme Perandorisë Osmane, në mënyrë që ajo të mos e përdorte flotën e saj në frontin e Kretës apo të Danubit, në Veri me austrohungarezët, por t’i mbante të gozhduara në këto territore”, sqaron Xhufi.

Histori sulmesh, tërheqjesh, pushtimesh e shkatërrimesh. “Është një histori politike e mbushur me ngjarje, personazhe, kryengritje, luftëra, me emra e data (historia kjo është) dhe mendoj se ka ngjarje të cilat trajtohen për herë të parë, si pushtimi i Vlorës nga venecianët në 1690, në kohën e luftës së Kretës dhe ripushtimi i kështjellës së Vlorës dhe Kaninës rreth 6 muaj më vonë.

Për këtë kam shfrytëzuar një dosje, ku përshkruhet me hollësi të habitshme edhe historia e kështjellës tetëkëndëshe, e cila nuk ekziston më, hedhja në erë, shkatërrimi i saj. Dhe kapitulli mbyllet me venecianët që tërhiqen duke parë nga deti si hidhet në erë kështjella. Por historia nuk mbaron këtu. Në një nga kërkimet e mia të mëvonshme, në një dokument zbulova se kështjella e Vlorës dhe e Kaninës u rindërtuan nga turqit pas 10 vjetësh.

Po kështu, edhe Kalaja e Butrintit, e cila merret dhe rimerret nga venedikasit dhe turqit dhe që rezulton të jetë ndërtuar nga turqit”. GJUHA SHQIPE Edhe pse jo e dokumentuar, ishte e sigurt se në këto troje flitej shqip. “Në aspektin kulturor jemi në një zonë, ku ndryshe nga Veriu shqiptar, nuk kemi të dhëna për kultivimin e gjuhës shqipe. Të dhënat flasin për një identitet shqiptar gjithsesi, sepse shqiptarët në këto dokumente shoqërohen me etiketën shqiptar. Fshati shqiptar, shqiptari, shqiptari Gjon etj.

Ajo që është interesante është që faktori i gjuhës te të huajt është shumë i fortë edhe në Jug. Ne e dimë nga historia e gjuhës shqipe që përmendja e parë e gjuhës shqipe është një dokument i vitit 1285 në afërsi të Raguzës, ku në një proces gjyqësor një tregtar thotë: ‘Dëgjova në mal një zë që bërtiste në gjuhën shqipe’.

Në Jug kemi të dhëna të tjera që shqiptarët flisnin gjuhën e tyre, gjuhë nga e cila identifikoheshin kryesisht. Për gjuhë të shkuar kemi një të dhënë në vitin 1590, kur Mbretëria e Napolit interesohej shumë për këtë trevë. Në krye të këtij rrjeti që vinin nga Napoli, në Himarë kryesisht ishte Jeronim Kombi. Ai ishte një shqiptar, nga ata të emigracionit shqiptar në Qipro, i cili kishte kaluar në Itali. Për këtë personazh, dokumenti napolitan thoshte se ishte caktuar si shef i rrjetit në Shqipëri, sepse di të flasë dhe të shkruajë shqip.

Për fat të keq, ai ka lënë edhe letra të shkruara, por ato janë në gjuhën italiane. Pastaj dihet se në fillim të shekullit XVIII kemi një aksion të Patrikanës për të fituar pozitat në këto treva; Himarë, Delvinë, Çamëri, për të ngritur shkolla greke dhe forcuar kisha. Frekuentuesit kanë qenë edhe shqiptarë, por nuk mund të flasim për shkolla shqipe”, shprehet historiani, Pëllumb Xhufi.

Gjendet krimb i gjαllë në trυrin e një gruaje, zbυlimi i parë në botë që la mjekët ρa fjαlë

Për herë të parë në botë, shkencëtarët thonë se një krimb 8 cm është gjetur i gjallë në trurin e një gruaje australiane. Paraziti i kuq mund të ketë ekzistuar deri në dy muaj. Studiuesit po paralajmërojnë se rasti nxjerr në pah rrezikun e shtuar të sëmundjeve dhe infeksioneve që kalojnë nga kafshët te njerëzit.

“Të gjithë [në] atë sallë operacioni u tronditën kur [kirurgu] mori disa pinca për të kapur një anomali dhe anomalia doli të ishte një krimb i gjallë, i gjallë 8 cm i kuq,” tha Sanjaya Senanayake, një mjeke infektive në Spitalin e Kanberrës duke shtuar se kjo nuk është parë ndonjëherë tek një qenie njerëzore.

Studiuesit, të cilët botuan gjetjet e tyre në revistën Emerging Infectious Disease , thanë se gruaja ndoshta e mori infeksionin nga ëarrigal, një lloj barishteje vendase, që e mblodhi pranë shtëpisë për ta gatuar. Studiuesit thonë se gruaja ndoshta ishte infektuar nga prekja e barishtes ose pasi e hëngri atë.

Drejtoresha e mikrobiologjisë klinike në Spitalin Canberra dhe profesoresha e asociuar në Shkollën Mjekësore ANU, Karina Kennedy, tha se simptomat e gruas u shfaqën për herë të parë në janar 2021 dhe, pasi ato u përkeqësuan gjatë një periudhe prej tre javësh, ajo u shtrua në spital.

“Ajo fillimisht zhvilloi dhimbje barku dhe diarre, e ndjekur nga ethe, kollë dhe gulçim. Në retrospektivë, këto simptoma ishin të mundshme për shkak të migrimit të larvave të krimbave të rrumbullakët nga zorrët dhe në organe të tjera, të tilla si mëlçia dhe mushkëritë. Janë kryer mostra respiratore dhe një biopsi pulmonare; megjithatë, asnjë parazit nuk u identifikua në këto ekzemplarë,” tha ajo.

Deri në 2022, gruaja ka treguar se harronte shpesh. Për këtë arsye, ajo bëri një skanim skanim MRI, i cili tregoi një lezion në trurin e saj. Mjekët u tronditën kur zbuluan krimbin. Sanjaya Senanayake, eksperte për sëmundjet infektive, tha se rasti nënvizonte rrezikun në rritje të kalimit të sëmundjes nga kafshët te njerëzit.

“Ka pasur rreth 30 infeksione të reja në botë në 30 vitet e fundit. Nga infeksionet e reja globalisht, rreth 75 për qind janë zoonotike , që do të thotë se ka pasur transmetim nga bota e kafshëve në botën njerëzore. Këtu përfshihen edhe koronaviruset”, tha ajo. Gruaja vazhdon të monitorohet nga specialistët.

MËSUESl nuk ka marrë rrοgën prej dy mυajsh,SURPlZA që i bëjnë nxënësit e Ia me gojë hapυr (VIDEO)

Një profesor nga Brejo Santo, në Brazil, po kalonte një periudhë shumë të vështirë, sepse kishte dy muaj me radhë që nuk merrte pagën e tij.

Për fat të mirë ky njeri ka hasur në diçka të çmuar në rrugën e tij, domethënë dashurinë e nxënësve të tij.

Bruno Rafael Paiva është profesor i Arteve të Bukura në Brejo Santo të Brazilit.

Ai nuk kishte marrë pagën e tij për dy muaj dhe jeta e tij po bëhej vërtet e vështirë.

Derisa një ditë, nxënësit e tij mësuan për situatën dhe vendosën të bënin diçka për këtë.

Nxënësit organizuan një llotari për të mbledhur paratë e nevojshme për të paguar profesorin e tyre.

Sapo mbaroi, mbërriti dita e një surprize madhështore.

Ata vunë në kuti të vogël dhe një zarf me një letër në tavolinën e mësuesit.

Kur Bruno Rafael hyri në klasë si çdo ditë tjetër, ai gjeti surprizën.

Pas leximit të letrës emocionaIe të shkruar nga nxënësit, em ocioni ishte aq i fortë saqë shëprtheu në Iot.

Histοria sekrεte , kush ja “ρreυ” gίshtin e dοrës Fatos Nano në Tepelenë, dha thαse me pαra per t’ja gjetur

Nje ngjarje e rende qe eshte mbajtur ne kohen kur Fatos Nano ishte kryeminister.

Ne nje ak.sident te rende me makine ne Kraste te Tepelenes ish kryeministri shpetoi per fat duke mos i m.arre jeten, por i mori gishtin.

Kjo ngjarje prej vitesh eshte mbajtur e fshehte dhe askush nuk e dinte pervec banoreve te zones se Tepelenes.

Ate nate u dha urdheri nga Nano per te gjithe banoret e fshatit Kraste qe kush e gjente gishtin do merrte shperblim prej 50 mije dollaresh.

Banoret u turren duke kerkuar gjithe naten me elektrike dore ne cdo cep por asgje su gjet.

Nano menjehere iu nenshtrua nje nderhyrje te nderlikuar kirurgjikale nga e cila arriti ( nuk e dime me cfare menyre)

te merrte serish ne doren e tij nje gisht, por shenjat kane ngelur dhe nuk dihet a eshte funksional.

Sot Fatos Nano eshte shkeputur nga politika dhe po shijon “milionat” e tij.

E mbani mend Madonna shqiptare? Nuk do të besόni sa ka ndryshuar…

Dikur e therrisinin Madona Shqiptare.

Ajo ishte e njohur pas viteve 90 me kenget dhe look e saj te bukur dhe estravagante.

Por pas kaq shume vitesh ajo nuk ka ndryshuar vetëm jetë por cdo gje.

Pamja e saj e re nuk ka thuajse asgjë të përbashkët me atë të më shumë se një dekade më parë, kur u shfaq për herë të parë në një skenë shqiptare. 


Tashmë brune simpatike, Madonna iu është nënshtruar edhe disa ndërhyrjeve të cilat i ka pranuar disa vite më parë, gjatë një interviste.

Nuk pagυante dot kredinë, banka i nxjerr në shitje shtëpinë. Babai i dy FËMlJËVE truIIoset kur merr vesh se kush ia ka bIerë

Nje gjest aq i bukur, aq fisnik eshte bere ne ndihme te nje qytetari qe rrez ikonte te humbiste banesen.

Historia vjen nga Tula, në provincën e Sassarit në Itali.

Tomasino, një punëtor 56-vje çar që kishte mbetur i papunë, nuk mund të paguante më kredinë për shtëpinë ku jetonte me gruan dhe dy fëmijët.

Shtëpia e tij rrez ikonte të dilte në an kand në mars të 2019, por qyteti shkoi në ndihmë të tij duke organizuar mbledhjen e një fondi që bëri të mundur riblerjen e pronës.

“Ishte një mobilizim i jashtëzakonshëm” – tha kryetari i bashkisë së Tulës, Gino Satta , ndër të parët që lëvizën për të ndihmuar punëtorin Tomasimo.

“Ne si administratorë jemi munduar ta ngremë pro blemin në mënyrë dis krete,

por morëm një përgjigje të shkëlqyeshme nga qytetarët dhe kështu pas disa muajsh arritëm shifrën për të shpëtuar shtëpinë e Tomasino”.

An kandi gjy qësor e kishte nxjerrë shtëpinë në shitje për 27 mijë euro.

Kërkesa për ndihmë- Punëtori 56-vje çar papritmas ishte pa punë dhe pa se po humbte shtëpinë në an kand. Në mars 2019 burri iu drejtua shërbimeve sociale të komunës Tula.

Falë solidaritetit të bashkëqytetarëve të tij, brenda disa muajsh ata e blenë shtëpinë dhe ia dhuruan Tomasinos.

TR0NDlT botën gjeneraIi tυrk: Në Turqi, një e treta janë me origjinë shqiptare

Pjesë nga ditari personal i Ali Ymerit, ish- diplomatit shqiptar për 20 vjet në Turqi. Diplomacia turke pranon se shqiptarët drejtuan perandorinë që pushtoi Kostandinopojën. Si u vlerësua Enver Hoxha nga turqit për çështjen e Qipros dhe qëndrimi i tyre pas daljes së Shqipërisë nga Traktati i Varshavës
Nga Leonard Veizi

Ali Ymeri shkruan se kënaqësia për të punuar në një vend të tillë si Turqia, ishte rezultat i një opinioni pozitiv që ndihej në të gjitha shtresat e shoqërisë turke ndaj Shqipërisë. “Pozicioni gjeopolitik që zënë të dy vendet në rajon dhe interesat e përbashkëta, që rrjedhin prej tij, veçanërisht pas Luftës së Dytë Botërore (për shkak të sistemeve ideologjike të kundërta), këtyre marrëdhënieve u pat dhënë një përmbajtje të re simpatie e miqësie. Një ndjenjë e tillë pati zënë vend dhe mund të themi qe bërë e pranishme (pavarësisht nga qëndrimet zyrtare për shkak të sistemeve) në ndërgjegjen e çdo qytetari të thjeshtë dhe zyrtari në të dy vendet”, shkruan në ditarin e tij diplomati. Sipas tij, krejt ndryshe nga ç’thuhej e ndodhte në vende të tjera të botës së civilizuar, në Turqi shqiptarët janë njerëz të dashur e të respektuar.

Enver Hoxha merr në mbrojtje Turqinë

Ish-konsulli i Stambollit shkruan se miqësia midis dy popujve tanë u rrit sidomos dhe nga qëndrimet që mbajti qeveria shqiptare gjatë krizave të njohura të Qipros në vitet 1965-1974. Ai shton se mbështetja e bërë nga ana e Shqipërisë, nuk duhej kuptuar si një çështje emocionesh, por si domosdoshmëri për zgjidhjen e konfliktit në rrugë paqësore mes dy vendeve të interesuara, Turqisë dhe Greqisë. Mirëpo ky qëndrim rriti edhe një herë në sytë e opinionit turk respektin ndaj shqiptarëve. “Për të qenë i sinqertë, dëshiroj të theksoj se, mbas këtyre ngjarjeve, Enver Hoxha filloi të lakohej në gojët e shumë qytetarëve turq, si përfaqësues i politikës së drejtë dhe parimore në marrëdhëniet midis vendeve”, pohon diplomati.

Denoncimi i Traktatit të Varshavës

Në shënimet e tij Ali Ymeri shkruan për ndikimin mjaft pozitiv në marrëdhëniet shqiptaro-turke të politikës së kohës, të cilat u ngritën dukshëm nga pika ku kishin ndalur për shumë vite në të kaluarën, 15 vjet para Luftës së Dytë Botërore. “Impuls të fuqishëm morën këto marrëdhënie sidomos nga qëndrimi i guximshëm i qeverisë shqiptare në mbrojtje të lirisë e të pavarësisë së popujve nga Bashkimi Sovjetik dhe Traktati i Varshavës. Shkëputja nga Lindja, denoncimi dhe çmontimi i bazave të vendosura në territorin shqiptar dhe dalja nga Traktati i Varshavës (1968), u vlerësuan nga Turqia si akte që meritonin vëmendje dhe admirim. Këtyre akteve i duhet shtuar edhe qëndrimi i pavarur që mbajti vendi ynë në përkrahje të Turqisë në OKB në vitin 1965. Shtypi dhe propaganda turke këto akte i komentonin si veprime të pavarura, që buronin nga një politikë e jashtme principiale, e drejtë, pa ekuivoke, që ishte në funksion të respektimit të të drejtave dhe lirive të cilitdo vend për vetëvendosje”, shkruan diplomati.

Dhurata për Sekretarin e Parë

Ali Ymeri shkruan se ishte kuptimplotë gjesti i kryetarit të Bashkisë së qytetit Golxhuk në brigjet e gjirit të Izmirit, i cili, me rastin e vizitës së ansamblit artistik “Rozafa” të Shkodrës (1981), në shenjë të mirënjohjes e miqësisë ndaj Shqipërisë dhe udhëheqësit të saj, Enver Hoxha, më dorëzoi për të një bust të Qemal Ataturkut. “Kjo atmosferë e krijuar në ato vite, nuk qe as e para dhe as e fundit. Ansamblet tona si dhe grupe të tjerë artistikë, ndryshe nga ato të vendeve të tjera pjesëmarrëse të festivaleve të organizuar nga Turqia, duartrokiteshin në mënyrë më të ngrohtë dhe me tifozllëk të jashtëzakonshëm.

Çlirimi nga paragjykimet

Ali Ymeri thotë se janë të panumërt personalitetet, që kontribuuan shumë, sidomos pas viteve ’60-të në forcimin e miqësisë turko-shqiptare dhe që i dhanë kësaj, duke e çliruar nga paragjykimet ideologjike, një përmbajtje të re. Në shënimet e tij, ai evidenton disa prej tyre: “Prof.dr. Neshit Erez, mjek gjinekolog me emër në Turqi, me origjinë tepër të lashtë shqiptare, fliste për prejardhjen e tij sikur të kishte emigruar ato ditë nga Prizreni për në Turqi.

Po aq të angazhuar e të përkushtuar e shikonim forcimin e miqësisë mes dy popujve tanë edhe personalitete të tjerë si Barllas Kumtay, deputet dhe ministër i Turizmit në disa qeveri, Qerim Gokai, ish-ministër e Vali i Stambollit, Haluk Chilloi, profesor e dekan në Universitetin e Stambollit, për një kohë, ministër i Tregëtisë, i nderuari Tasin Osguc, për një kohë të gjatë rektor i Universitetit të Ankarasë, etj”. Për sa i përket marrëdhënieve me median Ali Ymeri shkruan: “Gazetarët, pa as më të voglin kompleks, kanë shkruar me objektivitet dhe respekt për vendin tonë. Midis tyre dëshiroj të kujtoj Burhan Felek, kryetar i Bashkimit të Gazetarëve turq, Nadir Nadi, gazetar dhe pronar i gazetës “Xhumhuryet” (Republika), që kishte filluar të botohej që në vitet e përmbysjes së Sulltanatit. Jehonë të fuqishme gjatë këtyre viteve patën edhe shkrimet e botuara në mjaft gazeta me emër e tirazh të madh”

Turqia pranon se është shtypur nga Shqipëria

Ndryshe nga kombet e tjerë, shqiptarët janë më të pranishëm në strukturat shtetërore dhe të integruar plotësisht në shoqërinë turke. Në një rast domethënës diplomati shqiptar, Ali Ymeri shkruan: “Me rastin e 500- vjetorit të lindjes së Gjergj Kastriotit Skënderbeut, në vitin 1968, ambasadori i atëhershëm turk në Shqipëri, Ruzhdie Vejseli i kërkoi takim zotit Reiz Malile, atëherë zëvendësministër i Punëve të Jashtme. Në këtë takim u ndodha edhe unë, meqë puna ime në Ministrinë e Punëve të Jashtme lidhej edhe me Turqinë.

Ambasadori Vejseli, sa hyri, iu drejtua zotit Reiz: “Eh, keni më për të folur kundër Turqisë”? Kuptohet që gjatë këtij jubileu u fol natyrshëm për të kaluarën 500-vjeçare. Por e keqja ishte se në propagandën tonë Turqia moderne njehsohej me perandorinë Osmane. Zoti Reiz, pasi u përshëndet me të, i tha: “Kjo propagandë nuk ka të bëjë aspak me Turqinë moderne, të krijuar si rezultat i luftës çlirimtare që organizoi e zhvilloi populli turk me Ataturkun e madh e që përfundoi me rrëzimin e Sulltanit, por me Perandorinë Osmane”.

Përgjigja me sa dukej e kënaqi. Duke qeshur, ambasadori vazhdoi: “Sa për mua nuk e dimë se kush e ka shtypur njëri-tjetrin, pasi në atë periudhë, duke filluar nga sadrazemet (kryeministrat), vezirët (ministrat), gjer te gjeneralët e shumtë dhe, në përgjithësi, administrata shtetërore turke ka qenë e predominuar nga shqiptarët”… Ky keqkuptim u evitua, por duke nxjerrë në shesh edhe një të vërtetë të madhe për dominimin e elementit shqiptar në administratën gjigante të Perandorisë Osmane.

Histori SH0KUESE, nipi shkon të shohë xhaxhain e υd. ekυr, në arkiνoI gjen…!!!

Nje nga agjencite e fun eralit, i ka pri shur gj akun te afermeve te nje personi qe kishte nderruar jete dhe eshte detyruar te kërkoje ndj esë për gabimin.

Familja u tro ndit kur gjeti trupin e një të panjohuri të veshur me kostumin e xhaxhait të tyre, në ark ivolin e këtij të fundit.

Ngjarja ka ndodhur në Chattanooga, Tennessee, dhe familja ishte mbledhur për te bere nderimet e fundit per të dashurin e tyre Benjamin Brown Jr.

Por kur nipi i tij Willie Brown iu afrua ark ivolit, ai sht angu, pasi brenda tij ai gjeti një të panjohur, në vend të xhaxhait.

“U thashë, ky nuk është xhaxhai im”, tregoi Willie për mediat lokale.

Ata që ishin rreth tij e kun dërshtuan, duke i thënë se ishte xhaxhi, por shërbimi i fun eralit i kishte vënë make – up ndaj dhe dukej ndryshe.

Por Willie vijoi të insi stonte dhe i tha stafit se xhaxhai i tij nuk i kishte të dyja këmbët.

Kështu stafi vendosi të hapte të gjithë ark ivolin nga ku rezultoi se në f akt burri që ndodhej në të i kishte këmbët, e për pasojë nuk mund të ishte Benjamin Brown Jr.

Ky i fundit rezultoi se ndodhej ende në mo rg dhe u soll në shtëpinë e funeralit 30 minuta më vonë.

Burri mbjell domate dhe bëhet gati ta shesë, por vë duart në kòkë nga ajo që i ndodh

Νuk dimë cfarë po hamë, kjo as diskutohet. Por se sa dëm ato na sjellin, këtë nuk jemi në gjendje ta masim.

Një fermer nga fshati Dushk i Lushnjes, i cili me familjen punon prej vitesh në sera për kultivimin e domates, ka hasur në një shqetësim, që i ka kushtuar miliona lekë dëme.

Domatja që ai priste për ta hedhur në treg dhe për të marrë frytet e punës, i ka dalë e deformuar.


Ai thotë se ky prodhim është jashtë standardit dhe se faji është i farës. Edhe pse ai është i regjistruar dhe ka NIPT askush nuk e merr përgjegjësinë se i kujt është faji.

Rolandi thotë se i kanë dalë me probleme vetëm domatet që ka marrë farën në një agronom në Lushnje.

Sipas tij, problemi është vetëm me këtë farë që ka marrë te farmacia e agronomit Anastas Qorri.

“Po i hedh në kanal mijëra ton domate. Nuk kanë treg. E kam takuar dhe s’më ka dhënë zgjidhje.

Bëji analizat më thotë. I ka bërë vetë dhe mua nuk mi jep” thotë ai. Pas ankesës, qytetari shkon të takojë agronomin, i cili i thotë që “të bëjë analizat”.

Më tej i pohon se ai dhe firma i kanë bërë analizat dhe ka dalë që nuk është problem i farës, por është mungesë shërbimesh.

Madje, i lexon e-mailin dhe i thotë qytetarit se i ka ardhur fleta nga laboratori dhe pretendon mungesë të shërbimesh, madje njëherë e ngopur me ujë njëherë e pangopur nga uji.

Qytetari i thotë je mirë, se më parë i ka thënë mos i jep ujë shumë se e ka nga uji. Agronomi i thotë se nga analizat doli që fara s’ka asnjë gjë.

“Neve kemi për detyrë të shpërblejmë nëse del që është faji i farës. Bëji analizat dhe nëse institucioni në Durrës thotë që është faji i farës, dhe të gjitha shpenzimet dhe detyrimet e munguara do merren 100 %” i thotë agronomi.