Me burrin njihem prej 8 vj etësh, ndërsa 7 vj et kemi që jemi martuar, por ende nuk kemi fëmijë, sepse kam pen.ges.a në sht.atz.ëni.
E dua burrin tim. E duam njëri-tjetrin shumë.
Kalojmë mirë, por nuk jam e kën.aq.ur me jetën s.e.k su.ale që kemi, sepse unë kam nevojë çdo ditë për s.e.k.s.
Nuk kam qenë kështu, por nuk di as vetë se nga më vjen dëshira e pa ng.opur për s.e.k.s. Thënë shkurt, jam bërë e pa.ngo.ps.hme…
Prej kur jam njohur me burrin tim, pra para 8 vjetësh, burri im ka qenë i vetmi që kam fje tur me të dhe i vetmi njeri në botë që ka pr.ek e ka lë.pir.ë t.ru.in tim.
Më parë unë kam punuar në një bankë, por më larguan shkaku i tep.ricës tekno.logjike, siç thoshin ata.
Dhe, pas një kohe gjeta përsëri punë, përsëri në bankë. Pse shoqet e punës më kishin zil.i?
Në fillim koleget e punës më kishin z.ili, sepse, vërtet, dallohesha me bukuri k.ar.shi tyre. Por, unë shihja punën time dhe çdo gjë shkonte mirë…
Por, rahatinë time shpirtërore ma p.ris.hi kolegu i zyrës, edhe pse, thënë të drejtën, ishte 5 vjet më i ri se unë…
Me kalimin e kohës, pasi që u bën nja 3 muaj, te kolegu im vërejta një sjellje pak më ndryshe…
Më shikonte me sy tjetër… Kur dilja në kafe me të, gjatë pau zës, filloi t’më jepte edhe komplimente, si: “bukur qenke veshur sot”, “uh sa po të rrika mirë ky fustan” etj.