Këngëtari i njohur shqiptar, Endri Prifti ka dhënë një rrëfim të fortë emocional mbi raportin me fëmijët dhe pengjet personale të jetës, gjatë një interviste televizive që preku publikun.
I ftuar sot në emisionin ‘Goca dhe Gra’ në Top Channel, këngëtari tregoi me zë të dridhur momentin e ribashkimit me djalin e tij të vogël, pas tre vitesh të vështira largësie. Ai shpjegoi se e takoi të birin vetëm katër muaj më parë, pas një mungese të gjatë që e kishte lënë me një boshllëk të madh shpirtëror.
“Kam dy djem. Djalin e vogël e takova para katër muajsh, pas tre vitesh pa e parë. Më erdhi, më tha vetëm një fjali – ‘babi, më ka marrë malli’ – dhe mua më iku truri fare. M’u duk sikur më ra qielli mbi kokë, nga gëzimi dhe dhimbja bashkë. Nuk ka gjë më të bukur në jetë se të jesh pranë fëmijëve. Kur nuk e shikoja djalin, më dukej vetja bosh, e paplotë. Nga malli dhe mungesa, edhe abuzonim një çikë… por jeta ma mësoi mësimin. Tani them: mjafton një gotë raki, se një gotë ngordh mikrobet,” tha ai, duke sjellë edhe një element humori mes lotëve, që është tipik i karakterit të tij të hapur dhe popullor.
Rrëfimi i këngëtarit nxori në pah edhe sfidat e prindërimit në distancë, një temë që prek qindra familje shqiptare që jetojnë mes Shqipërisë dhe emigrimit. Endri nënvizoi se momentet e ndarjes me të birin kishin ardhur për shkak të rrethanave familjare dhe largësisë fizike – një realitet që ai e sheh me keqardhje, por pa urrejtje.
Përtej raportit me fëmijët, Endri Prifti ndau për herë të parë edhe një peng tjetër të madh të jetës së tij: mungesën e babait në fëmijërinë e tij. Ai shpjegoi se nuk e kishte njohur kurrë figurën atërore brenda shtëpisë, veçse e kishte parë të atin kalimthi në rrugët e Korçës, pa komunikim apo afërsi.
“Unë fal çdo njeri në jetë. Jeta kështu ishte atëherë, në kohën e Komunizmi në Shqipëri. Unë babin s’e kam parë kurrë në shtëpi, vetëm në rrugë. Kështu funksiononte bota jonë atëherë. Kur kaluan shumë vite, ai erdhi në një dasmë familjare dhe ne e takuam si të rritur. Do kishim dashur ta kishim afër më herët… por koha s’kthehet. Unë them: të falur janë të gjithë. Edhe pse s’folëm kurrë, zemra ime s’e mban mëri,” tha ai.
Artisti lidhi historinë personale me atë që ai e quan “dhimbja e brezit të tij” – brezi i fëmijëve që u rritën me mungesa, me prindër të ndarë nga sistemi, varfëria, paragjykimi apo politika e asaj kohe. Ai theksoi se falja dhe paqja me të shkuarën janë mënyra e vetme për të ecur përpara – një filozofi që ai e mban si themel shpirtëror, si në muzikë, ashtu edhe në jetë.
Karriera e tij muzikore, që ka nisur nga serenatat korçare dhe skenat shqiptare të viteve ’90, vazhdon të jetë aktive edhe sot, me projekte, koncerte dhe prezencë publike, por ai nuk e fsheh se suksesi i vërtetë i jetës për të nuk mbetet muzika, por momentet pranë familjes.
Rrëfimi i tij mbyllet me një mesazh të thjeshtë, por me peshë të rëndë:
Familja nuk zevendësohet. Dhe malli i fëmijës – kur e dëgjon – të ndryshon përgjithmonë.