Muharremi më ra në gjunjë, duke mu lutur që të të mos tregoja, duke më premtuar se çdo gjë do të përmi.rësohej.
E kuptoja fri.kën e tij që të të mos lën.donte dhe të mos e rrezi.konte martesën tuaj, meqë ai e dinte se sa i doje Dianën dhe vajzat. Ia fala sinqerisht, por tani shoh se pas.kam gabuar.
U ngrita dhe shkova deri te dritarja. Nga dri.tarja shikova qytetin e lagur nga shiu.
Nuk isha i zemëruar. Nuk e ur.reja askënd, nuk thash asgjë, nuk e dija ku gjendesha. Nga ajo gje.ndje më nxori Meri. – Krenar, tani do të vijë Muharremi nga puna. Të lutem shko!
Nuk mund ta paramendoj takimin tuaj! – Ke të drejtë – i thashë, mora gjësendet nga tavolina dhe u largova. – Mos i thuaj asgjë derisa ta marr veten.
Më duhet më parë që të bisedoj me Dianën – mezi arrita t’i thosha. Derisa isha në auto, mundohesha që ta qetësoja veten.
Pasi arrita në garazh, qëndrova disa minuta aty, duke menduar. Pasi që u ngjita në shtëpi, Diana ishte duke i tharë flokët, që iu kishin lagur në shi, derisa binjaket ishin duke ngrënë në kuzhinë. (vijon)