Një i dë,nuar me vde,kje në pritje të ekze,kutimit, kërkoi si dëshirë të fundit një laps dhe një letër.
Pasi shkruajti për disa minuta, i dënu,ari thirri ro,jen dhe i kërkoi që atë letër t’ia dorëzonte mamasë së tij.
Në letër shkruhej:“Mama nëse do kishte drejtësi në këtë botë do të ishim të dy të dën,uar jo vetëm unë. Je po aq faj,tore sa unë, madje je fajt,ore edhe për jetën që do hu,mb. E mban mend kur solla në shtëpi një biçikletë të vje,dhur?
Më ndihmove ta fshihja që babai të mos e zbul,nte dhe të mos më dë,onte. E mban mend kur vo,dha para nga porto,foli i fqinjit?
I shpenzove me mua në qendrën tregtare. E mban mend kur u zure me babain dhe ai u largua?
Ai donte të më korigjonte sepse në vend që të studioja , kopjova në provim…dhe në fund më përja,shtuan nga shkolla.
Ti u ktheve kundër babait mësuesve dhe si përfundim unë nuk mësova asgjë, përveçse të isha një kri,minel.
Mama unë isha vetëm një fëmijë, më pas u bëra një adoleshent probl,ematik dhe tani jam një burrë agr,esiv dhe joto,lerant.
Mama, unë isha thjesht një fëmijë që kishte nevojë të korigjohej jo të më aprovohej çdo gjë që bëja. Por, sidoqoftë unë të fal.
Kërkoj vetëm diçka nga ti, që këtë letër ta lexojnë sa më shumë prindër në botë.
Të kuptojnë përgjegjësinë që kanë në rritjen e një fëmije, ta bëjnë një njeri të rritur që mund të veprojë mirë ose keq.
Faleminderit mama, që më dhe jetën dhe që më ndihmove ta hum,bas.
Djali yt kr,iminel=Doja t’ju kujtoj se:Kush refu,zon të dëno,jë fëmijën, nuk e do. Kush e do nuk heziton t’i bërtasë.