Kam qenë e dashura e një burrl të martuar që kishte një vajzë të vogël dhe për këtë nuk pendohem. Kam qenë një nga ato femra që thosha “unë nuk do ta bëja kurrë, kjo nuk ka për të më ndodhur, sepse nuk arrij deri aty”, por ja që ndodhi.
Problemi nuk qëndron vetëm te fakti se kam qenë e dashura e një burrl të martuar me fëmijë, por e kam tr.adhtuar edhe bashkëshortin tim pas disa vitesh martesë.
Jo gjithmonë një martesë që i reziston viteve është një martesë e shëndoshë, e mirë dhe kjo nuk do të thotë se ka funksionuar. Jo gjithmonë një femër apo mashkull tr.adhton për të thyer monotoninë, apo nga dëshira për t’u ndjerë e re.
Të paktën, për mua nuk ka ndodhur kështu, kjo sepse nuk ndihesha aspak monotone dhe as e vjetër në moshë. Tra.dhtia ime nuk ishte dëshirë për të provuar diçka të re, apo dëshirë për të shkuar me dikë tjetër në sht.rat.
Por, çfarë ndodhi?
Vite me radhë jam kënaqur gjithmonë me ato që kisha duke menduar se nuk mund të kisha më shumë se aq. E dija edhe vetë gjatë këtyre viteve që po kënaqesha me pak. Shihja çlfte të tjera dhe mendoja me vete: “Lum si ata! Sa do të doja që edhe unë të kisha një ma.rrëdhënie të tillë, të ishim një çift i tillë”.
Më pas i thosha vetes: “Është vetëm fasadë ajo që kanë ata, nuk mund të kesh më shumë nga ajo që ke”. Kështu vazhdoja të shijoja qetësinë dhe lumturinë time të verbër.
Ndoshta do të pyesni si ka mundësi që nuk e ka kuptuar bashkëshorti im apo, të paktën, të kuptonte “lumturinë” e rreme që kishim bashkë? Ai nuk ka kuptuar kurrë asgjë.
E, të tjerët? Për të tjerët ne ishim familje e përkryer, kisha krijuar “maskën” time dhe e përdorja gjithandej. Por, jeta ku nuk të përpIasë. Gjithçka që kam pasur në jetë e kam ndarë me bashkëshortin tim: interesat, miqtë… gjithçka është e përbashkët në një martesë.
Mirëpo, pas disa viteve martesë kisha gjetur një mik special, e që në fillim pata frikë. U përpoqa që të flisja me bashkëshortin tim, por pas kaq shumë vitesh që “gjithçka shkon për mrekulli”, nuk është e thjeshtë që t’i bësh të ditur partnerit që ka një problem.
Si çift nuk kishim asgjë të përbashkët
Që të shpjegohem më mirë, arrita të kuptoj se si çift nuk kishim asgjë të rëndësishme, asgjë që kishte rëndësi. Është e vërtetë që kishim fëmijë, por ne të dy si çift nuk kishim ndërtuar asgjë bashkë. Kishim një shtëpi, por nuk kishim një familje dhe nuk kishim ndërtuar instrumentet për të përballuar një krizë në çift.
Megjithatë, unë i bëra përpjekjet e mia për të folur me të, i kisha treguar për të kaluarën dhe këtë nuk e them për t’u justifikuar, por të gjitha ato që i kisha thënë unë kishin rënë në vesh të shurdhër ose, të paktën, duke gjykuar nga reagimi i tij dhe ka shumë mundësi mos t’më ketë kuptuar, sepse ishte sikur të flisnim dy gjuhë të ndryshme.
“Duhet ta kisha lënë më parë dhe më pas të nisja një histori të re me tjetrin”. Sa herë ia kam thënë vetes këto fjalë, por nuk arrita ta bëja. Pas shumë tentativave që kam bërë për të parë nëse mund të shpëtoja diçka nga martesa ime, vendosa të ndahem, por ishin fëmijët në mes dhe kjo nuk ishte aspak e lehtë.
Teksa i shihja të flinin fëmijët e mi, mendoja me vete se duhet t’i lija të jetonin edhe disa ditë në paqe. E shihja bashkëshortin tim dhe mendoja se ishte momenti ku duhet t’i tregoja gjithçka, por e shihja të qetë dhe të buzëqeshur e i thosha vetes: “Më mirë nesër, pse duhet t’ia japësh pikërisht tani këtë godltje?”.
Por, të nesërmen nuk gjeja kohë për të folur, ditën tjetër një nga fëmijët sëmurej, pastaj sa të kalonte Viti i Ri, që, të paktën, të ishin të qetë në këto ditë feste. Kështu e shtyja nga dita në ditë diskutimin që duhej ta bëja që nga fillimi. Ndërkohë, nuk mund t’i jepja fund ndjenjave që kisha për tjetrin…
Edhe sot martesa ime vazhdon të jetë e njëjtë, si në fillim, një martesë si gjithë të tjerat dhe kënaqem duke menduar se të gjitha martesat janë kështu. Ndoshta nëse nuk do të isha njohur me tjetrin do të vazhdoja jetën time e qetë.
Ajo që më ka habitur më shumë ishte fakti se një herë gruaja e të dashurit tim më ka pyetur se çfarë mendimi kisha për martesën e tyre nga ato që më kishte treguar miku im, pra i dashuri im. Unë iu përgjigja se më dukej një martesë si gjithë të tjerat dhe ajo m’u përgjigj: “Po, është e vërtetë.
Është një martesë si gjithë të tjerat”. E tregonte këtë si një arritje, si një vlerë. Unë e kuptova se nuk është kështu dhe nëse një martesë ka krisje, fundi mund të vijë edhe shkaku i një zënke për dashuri apo edhe për përpIasje të tjera.