Një vajzë nga Tirana, ka befasuar me shkrimin e saj se pas martesës ka zbuluar dashurinë e vërtetë dhe nuk është burri i saj.
Elisabeta kërkon mendime se si të marrë një vendim në këtë situatë, ku thekson se nuk do pa rag jy k im e pasi me të vërtetë ndodhet mes dy zj a rr es h. LETRA:
Jam e sigurt që shumë nga ju që do lexoni historinë time do më p ara gj yk oni dhe do mendoni se jam një e pë r da lë, por në të vërtetë jam një femër e moralshme dhe e pafat.
Jam martuar katër vjet më parë me një djalë të këndshëm dhe të sjellshëm dhe të them të drejtën ndjehem mirë me të.
Deri pak kohë më parë mendoja se isha e lumtur, por në fakt kjo nuk ishte e vërtetë.
Lumturinë e vërtetë njeriu e ndjen, atëherë kur është pranë njeriut që dashuron, me të mirat dhe të këqijat, me të me tat dhe d efe kte t që ai ka. Dhe unë e kam gjetur dashurinë, që për fatin tim të keq nuk është burri im.
Jam njohur me të në një periudhë të keqe të jetës sime dhe ai ka qenë anija ime e shpëtimit, njeriu tek i cili gjeja mbështetje dhe siguri.
Gjatë asaj periudhe ai u dashurua me mua dhe unë ndihesha si në de t yri m me të. Ndoshta duket qesharake mënyra se si do e shpreh, por nuk gjej formë më të përshtatshme, unë nuk e dashuroja, por e kisha fort xhan.
Meqë ai më kishte qëndruar pranë, meqë ishte një djalë i mirë, nga ata që vajzat ëndërrojnë pranova të lidhesha me të dhe më pas të martohesha.
Nuk e kam marrë asnjëherë në konsideratë mungesën reciproke të pa sion it nga të dy ne, sepse vlerësoja më shumë mirëkuptimin dhe dashurinë “vllazërore” që ishte mes nesh.
Jeta ime ishte e qetë, me ulje ngritjet që ka çdo njeri, por përgjithësisht isha e kënaqur.
Gjithçka do të t ro nd it ej dhe sh ka të rro h ej në momentin që në jetën time hyri dikush tjetër. Ai ishte një nga shokët e shoqeve të mia dhe ishte djalë simpatik.
Natyrisht që në dijeni të kësaj shoqërie ishte edhe bashkëshorti im, por ai nuk është aq i li g, sa të mendonte se mund të ndodhte diçka me mua dhe ata njerëz. Me këtë djalin që në fillim pati një tërheqje të fortë, por gjithçka ishte në nivelet e miqësisë.
Gjithçka ndryshoi më vonë, në kohën që ai u nda nga e dashura. Ne miqve na tregoi se i dha fund lidhjes për shkak se mendonte për një femër tjetër, por pa e treguar se për kë bëhej fjalë. Këtë e zbulova unë më vonë, pasi më telefonoi dhe më ftoi në kafe.
Ai më tregoi se pavarësisht se i njihte shumë mirë rrethanat me mua ishte dashuruar dhe këtë nuk e ndryshonte dot. Të jem e sinqertë të njëjtën gjë provoja dhe unë dhe ndryshe nga ai që gjeti guxim t’i jepte fund lidhjes, unë nuk munda t’i tregoja bashkëshortit tim për këtë histori. Vendosa të tërhiqesha dhe për një periudhë kohe shkëputa çdo kontakt me të.
Gjatë gjithë kohës mendoja për të, i ndjeja mungesën, më mungonin të qeshurat e tij, fjalët, zëri, karakteri, batutat, mënyra si më shihte dhe si më përshëndeste. Nuk durova më dhe vendosa të komunikoja me mesazhe. Pasi folëm për një periudhë kohe të gjatë, vendosëm që të takoheshim dhe mund të them se ai takim ishte si dy të dashuruar të përjetshëm që kishin vite pa u parë.
Përqafimet ishin të përzemërta, por asgjë më shumë nuk ndodhi mes nesh. Mar rë dhën ia jonë u bë më e afërt dhe më e ngushtë dhe dëshira për tu njohur më mirë ishte shumë e madhe. U bëmë kohë që kemi këtë raport dhe ju betohem që mes nesh nuk ka ndodhur asgjë më shumë, sesa takimet, diskutimet, prekjet e duarve dhe ndonjë puthje e lehtë në faqe.
Ai më lutet që t’i jap zgjidhje kësaj situate, por unë nuk di çfarë të bëj. Çfarë duhet të bëj me burrin tim? Këtë pyetje ia bëj vetes çdo mbrëmje dhe ndjehem tm err ësi sht në f aj. Ai nuk meriton që të shpërblehet në këtë mënyrë, por as unë nuk e meritoj që ta humbas këtë mundësi, që ndoshta është e vetmja për të qenë e lumtur.
Askush nga shoqëria jonë nuk e di që ne vazhdojmë kontaktet dhe unë jam përpjekur që të shkëputem edhe me ta, për mos të rënë në sy. Natyrisht që burri im nuk ka dijeni që unë takohem me këtë djalë, megjithëse e njeh, ashtu siç njeh pjesën tjetër të shoqëris.
